ارزیابی کارایی روش های زمین آمار در برآورد بارندگی سالانه استان گیلان

برآورد تغییرات مکانی عوامل هواشناسی به خصوص بارش در بسیاری از مطالعات هواشناسی و مدیریت منابع آب، مدل های هیدرولیکی، مطالعات تغییر اقلیم، پیش بینی سیلاب، برنامه ریزی های آبیاری، برآورد بیلان آب و مانند آن، اجتناب ناپذیر است. در پژوهش حاضر به ارزیابی روش های کلاسیک زمین آمار (عکس فاصله ی وزنی، توابع پایه شعاعی، چند جمله ای عام، چند جمله ای محلی) و روش های زمین آماری (کریجینگ و کوکریجینگ) با هدف تخمین بارندگی سالانه در استان گیلان و بررسی تغییرات مکانی آن در محدوده زمانی سال های ۱۳۷۵-۱۳۷۴ تا ۱۳۹۵-۱۳۹۴ با استفاده از سامانه اطلاعات جغرافیایی انجام شد. به منظور مقایسه روش های زمین آماری از داده های بارش۵۰ ایستگاه هواشناسی با طول دوره آماری ۲۰ سال استفاده شد. نتایج صحت سنجی داده ها نشان داد به طور کلی در داده های سالانه با توجه به شاخص ریشه میانگین مربعات خطا (RMSE) روش آماری چند جمله ای محلی و توابع پایه شعاعی به ترتیب رتبه اول و دوم با RMSE های ۳۷/۲۲۶ و ۹۰/۲۲۸ بهترین برآورد را از بارندگی نشان می دهند.