کودک و کودکی از منظر فلسفه و ادبیات

پژوهش حاضر با نگاهی کلان و مبتنی بر شیوه جامعه­ شناسی معرفت و علم، به دنبال بررسی کودکی از منظر دانش با محوریت فلسفه و ادبیات بوده است. در این راستا، پژوهشگر با روش تحلیل اسنادی، ابتدا با نگاه تخصصی به بررسی و گزینش منابع دست ­اول پرداخته و سپس شروع به مطالعه و تحلیل نموده است. نتایج نشان می­ دهند که  نگاه فلسفه به کودک و کودکی، ذات­ گرایانه و نگاه ادبیات به کودک و کودکی کاملا برساختی است. با وجود تفاوت در رویکرد هر دو حوزه، اما هر دو مورد نقد هستند زیرا کودک توسط بزرگسالان تعریف می ­شود. فیلسوف، نویسنده، تولیدگر آثار هنری و ادبی و... همراه با کلیه­ آثار آن ها مبتنی بر نگاه بزرگسالان به کودکان از موضعی قدرتمندانه است. در حالی که فلاسفه و کنشگران عرصه ادبیات باید توجه داشته باشند که کودکان موجوداتی ازلی یا ابدی نیستند بلکه برساختی و نسبی بوده و نسبیت آن ها نه صرفا مبتنی بر جبر شرایط و زمینه بلکه تا حدودی بر اساس سهم اختیار و قدرت عملکرد و کنشگری خود کودکان است. کودکی نه مرحله­ ای رو به بزرگسالی، بلکه به عنوان یک دوره­ مشخص و مستقل مطرح می­ شود.