اثر خودگویی آموزشی با کانون توجه درونی، بیرونی و ترکیبی بر تعادل پویای زنان سالمند

شیوه های مختلف توسعه تعادل در سالمندان نیاز ضروری جوامع امروزی است. هدف از پژوهش حاضر مطالعه تاثیر خودگویی آموزشی با کانون توجه درونی، بیرونی و ترکیبی بر تعادل زنان سالمند بود. بدین منظور ۱۲ زن سالمند سالم با میانگین سن (۹۲/۷ ±) ۳۸/۷۴ سال به صورت تصادفی انتخاب شدند و در یک طرح درون گروهی تحت ۴ وضعیت بدون خودگویی ، خودگویی درونی، بیرونی و ترکیبی قرار گرفتند. اثر ترتیب و انتقال با استفاده از همتراز سازی متقابل کنترل شد. تعادل پویای شرکت کننده ها با استفاده از آزمون ستاره اندازه گیری شد. نتایج تحلیل واریانس با تکرار سنجش و آزمون تعقیبی بونفرونی نشان داد( ۰۵/۰ >P) که تعادل زنان سالمند در وضعیت های خودگویی ترکیبی به طور معنی داری بهتر از وضعیت های خودگویی درونی و بیرونی بوده و تعادل در وضعیت کنترل از همه ضعیف تر بود. بنابراین به نظر می رسد در تکلیف تعادل پویا، ترکیبی از کانون توجه درونی و بیرونی با استفاده از خودگویی باعث اجرایی بهتر نسبت به استفاده از یک نوع کانون توجه خودگویی در سالمندان می شود.