بررسی تاثیر پارامترهای ماشین کاری بر دمای نوک ابزار (با استفاده از ترموکوپل)

سوراخکاری یکی از فرایندهای ماشینکاری سنتی است که برای ایجاد حفرههای استوانهای شکل مورد استفاده قرار میگیرد. از طرفی نیاز به قطعات با مﻘاومت بالا در برابر عواملی همچون سایش، خوردگی، بارهای خارجی و مﻘاومت در برابر نفوذ جسم خارجی سبب شده تا محﻘﻘین به دنبال ساخت موادی با این قابلیتها باشند. در روش مرسوم، قطعهکار پس از فرایند سوراخکاری، عملیات حرارتی میشود. اما امروزه با رشد صنعت و نیاز به قطعات با سختی و استحکام بالا نیاز به سوراخکاری قطعات سخت وجود دارد. در این تحﻘیق سوراخکاری فولاد C ۴۴ در سه سختی مختلف مورد بررسی قرار گرفته است. تاثیر متغیرهای سوراخکاری شامل سرعت برشی، نرخ پیشروی، سختی قطعهکار و روانکار بر نیروی ماشینکاری و زبری سطح با استفاده از روش تاگوچی بررسی شده و روابطی جهت پیشبینی نیرو بر حسب متغیرهای ورودی تعریف شده، بدست آمده است. پس از تعیین مﻘادیر بهینهی متغیرهای سوراخکاری، مﻘایسهای بین مزایا و محدودیتهای سوراخکاری قطعات سختکاری شده با روش مرسوم سوراخکاری صورت گرفت. نتایج نشان داد که انجام سوراخکاری بر روی قطعات سخت بر روش مرسوم به دلیل مزایای اقتصادی و فنی ارجحیت دارد، روش تاگوچی برای طراحی آزمایش مناسب بوده و نتایج آن در مورد نیروهای سوراخکاری و معیار Rt زبری سطح قابل اطمینان است. نتایج همچنین ن شان داده که سختی، نرخ پی شروی، خنک کننده و سرعت بر شی به ترتیب تاثیر گذارترین پارامترها بر نیروی ماشینکاری و درمورد زبری سطح این ترتیب به صورت سختی قطعهکار، خنک کننده، سرعت برشی و نرخ پیشروی است. مﻘادیر بهینه متغیرهای سوراخکاری به منظورکم نمودن نیروی ماشینکاری و زبری سطح با روشهای مختلف بررسی و پیشنهاد شده است.