بررسی رفتار شهروندی سازمانی در بهبود عملکرد مدیریت شهری

خلاصه سازمان ها بدون تمایل کارکنان به همکاری، قادر به توسعه اثر بخشی خود نیستند. در تفاوت همکاری خود جوش با اجباری، اهمیتی فوق العاده داشته زیرا در حالت اجباری، فرد وظایف خود را در راستای مقررات و قوانین و استاندارد ها تعیین شده سازمانی و صرفا در حد رعایت الزامات قانونی انجام می دهد در حالی که در همکاری خود جوش و آگاهانه، افراد کوشش، انرژی و بصیرت خود را در جهت شکوفایی توانایی های شخصی و حتی به نفع سازمان ها به کار می گیرند.در ادبیات نوین مدیریت به انجام خود جوش و آگاهانه وظایف فرا قانونی توسط کارکنان، «رفتار شهروندی سازمانی»گفته شده است. آن چه امروزه در ادبیات مدیریت، بدیهی می نماید ان است که سازمان ها به کارکنانی با تمایل به حرکت در فرا سوی الزامات رسمی شغل، نیاز دارند. رفتار های مثبت فرا تر از نقش، تحت عنوان«رفتار شهروندی سازمانی» مورد توجه قرار گرفته و غفلت از ان ها در ارزیابی عملکرد کارکنان پذیرفتنی نیست چرا که سازمان ها به لزوم مشارکت داوطلبانه، خودآگاه و بلند مدت افراد در جهت دستیابی به اهداف سازمانی واقف شده اند.