بررسی میزان تنهایی در نوجوانان دارای اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی

اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی یکی از متداول ترین اختلالهای دوران کودکی است که میزان مراجعه به مرکزهای درمانی به علت آن، از تمام اختلال های دیگر بیشتر است. شیوع این اختلال در ایران ۳ تا ۵ درصد گزارش شده است. کودک مبتلا به اختلال بیش فعالی، بیش از اندازه ای که با سنش متناسب باشد پرفعالیت است. فعالیت بیش از حد این کودکان که احتمالا از دوران کودکی آغاز می شود، تقریبا همیشه هنگام مدرسه رفتن کودک مشکل ایجاد می کند . این اختلال برای بسیاری از دانش آموزان مشکل های قابل توجهی ایجاد می کند و بر عملکرد شناختی، اجتماعی، هیجانی، خانوادگی آنان و سپس در بزرگسالی، بر عملکرد شغلی و زناشویی آنها تاثیر می گذارد. هرگاه اولیاء و معلمین مدارس در مورد مشکلات رفتاری دانش آموزان صحبت می کنند، یکی از مشکلاتی که آنها مطرح می کنند در رابطه با دانش آموزان بیش فعال یا پرتحرک می باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی میزان تنهایی در نوجوانان و دانش آموزان دارای اختلال نارسائی توجه/بیش فعالی انجام شده است. روش انجام این پژوهش به شیوه کتابخانه ای و از طریق مطالعه و در نهایت تحلیل محتوایی بوده است. احساس تنهایی با تنها بودن متفاوت است و لزوما معنای تنها بودن نیست. ممکن است که کسی مدتها تنها باشد ولی احساس تنهایی نکند. نتایج این پژوهش حاکی از آن است که که نشانگان اختلال توجه/بیش فعالی با بالا رفتن سن از بین نمی روند، بطوری که وجود مشکلات اجتماعی، هیجانی و تحصیلی گویای این امر است. علاوه بر مشکلات اولیه (بی توجهی، بیش فعالی و تکانشگری) بسیاری از کودکان بیش فعال، برخی از مشکلات را نیز همراه مشکلات قبلی نشان می دهند. این دانش آموزان به میزان بسیار زیادی احساس تنهایی می کنند و با مقایسه این دانش آموزان با دانش آموزان عادی، این نکته بیشتر جلوه می نماید. همچنین نتایج نشان داد که بین عملکرد تحصیلی دانش آموزان بیش فعال و غیر بیش فعال تفاوت معنی دار وجود دارد. بدین سان که دانش آموزان بیش فعال عملکرد تحصیلی پائین تری نسبت به دانش آموزان غیر بیش فعال دارند. اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی درمانی ندارد. البته گاهی مشکل های ثانویه را می توان درمان کرد. در بین شیوه های درمانی دارودرمانی، رفتار درمانی، تغییر شناختی- رفتاری و آموزش والدین مهم تر و مفیدتر از سایر شیوه ها بوده اند.