اثربخشی آموزش مولفه های یادگیری خودگردان بر هیجانات منفی تحصیلی و سطوح مختلف انگیزش در دانش آموزان پسر پایه یازدهم رشته علوم تجربی

این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی آموزش مولفه های یادگیری خودگردان بر هیجانات منفی تحصیلی و سطوح مختلف انگیزش در دانش آموزان پسر انجام شد. پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با دو گروه آزمایش و کنترل بود. تمامی دانش آموزان پسر مشغول به تحصیل در پایه یازدهم گروه علوم تجربی مدارس دولتی شهرستان روانسر در سال تحصیلی ۴۰۱-۱۴۰۰ جامعه آماری پژوهش را تشکیل دادند. با روش نمونه گیری در دسترس تعداد ۴۰ نفر انتخاب و به شیوه تصادفی در دو گروه ۲۰ نفری گمارش شدند. برای افراد گروه آزمایش برنامه آموزش مولفه یادگیری خودگردان طی ۸ جلسه و هر جلسه به مدت ۱ ساعت اجرا شد اما افراد گروه کنترل این برنامه را دریافت نکردند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه هیجانات تحصیلی (پکران و همکاران ، ۲۰۰۲) و پرسشنامه انگیزش پیشرفت (والرند و همکاران ، ۱۹۸۹) استفاده شد. داده ها در سه سطح آمار توصیفی ، آزمون پیش فرض های آمار پارامتریک و تحلیل کوواریانس انجام شد. برای تحلیل از نرم افزار آماری SPSS نسخه ۲۶ استفاده شد. نتایج نشان داد که آموزش مولفه های یادگیری خودگردان بر کاهش هیجان منفی تحصیلی در افرادگروه آزمایش در مرحله پس آزمون موثر بوده است ) ۴۸ / ۲۱ = F ، ۰۵ / ۰ > P و ۶۳ / ۰ = Eta (. همچنین، نتایج نشان دادکه در مرحله پس آزمون بین میانگین نمره کل انگیزش پیشرفت ) ۸۵ / ۴۶ = F ، ۰۵ / ۰ > P و ۵۹ / ۰ = Eta ( و سطوحسه گانه انگیزش درونی ) ۸۹ / ۲۸ = F ، ۰۵ / ۰ > P و ۵۷ / ۰ = Eta (، انگیزش بیرونی ) ۹۱ / ۳۵ = F ، ۰۵ / ۰ > P و ۶۰ / ۰ = Eta و سطوح سه گانه انگیزش درونی (۸۹/۲۸F=، ۰۵/۰P< و ۵۷/۰(Eta=، انگیزش بیرونی (۹۱/۳۵F=، ۰۵/۰P< و ۶۰/۰(Eta= و بی انگیزشی ) ۹۷ / ۳۶ = F ، ۰۵ / ۰ > P و ۵۴ / ۰ = Eta ( افراد در دو گروه آزمایش و کنتدرل تفاوت آماری معناداریوجود دارد.