نگاهی آسیب شناسانه به توسعه نوآوری اجتماعی در ایران

نو آوری اجتماعی از دیدگاه سازمان جهانی توسعه و همکاری های اقتصادی به دنبال یافتن پاسخ جدید برای مسائل وچالش های اجتماعی می باشد. ایران به عنوان یک کشور د رحال توسعه، به دلیل فرهنگ پایین نوآوری در سطح جامعه،ساختار نهادی ضعیف، کم رنگی ارتباط بین المللی، ورود ضعیف بخش های خصوصی، وضعیت تقاضا برای نوآوری دربازار، شکل گیری و ادامه فعالیت نظام ملی نوآوری، همواره با مباحث و مشکلاتی دست به گریبان بوده است. از سیاستگذاری در حوزه نوآوری تا تعدد ساختار و سازمان ها و ارتباط بین آنها، تسهیل و جهت دهی به فعالیت های تحقیقات ونوآوری، انجام تحقیق و توسعه، کارآفرینی، توسعه نیروی انسانی و انتشار فناوری جملگی دارای ناکارآمدی خاصی بودهو نیاز است به منظور تسهیل و تسریع در روند نوآوری، همه این مولفه ها مورد بازنگری و اصلاح قرار گیرند. این تحقیقبا مروری به مطالب مطرح شده در پژوهش های گذشته ، سعی در جمع بندی چالش ها و مشکلات عمده توسعه نوآوریدر ایران دارد و در نهایت ضمن ارائه راهکارهایی، مباحث را در موضوعات حمایتی و بسترسازی، تامین مالی، واسطهگری، ارتباطی و همچنین مشاوره و ... دسته بندی نموده است.