نقش جادو در ادبیات قومی و داستان های کهن ایرانی

قوه تخیل همچون گنجینه ای گرانبها است که اغلب به گونه ای ساکن و بی حرکت در وجود انسان ها قرار دارد که در فرایندقصه گویی و قصه سرایی این تصورات ذهنی و تخیلات بیدار می شوند و کمال می یابد. از دیرباز در فرآیند ساختمان یک قصهی شگفت انگیز و جالب، نیروی تازه ای برای مواجهه با حوادث بزرگ و برای هدایت قهرمان داستان وجود داشت. در ادبیاتکهن ایران به ویژه در قصه ها، جادو همواره جایگاه ویژه ای داشته و بخش مهم ی از شاکله داستان های گذشته را تشکیل میدهد. جادو نیروی ماورایی ای بود که برای کمک به قهرمانان و موجودات قدرتمند به کار گرفته می شد و با استفاده از جادو وبا ایجاد تغییرات در شکل طبیعی موجودات و یا تغییر درشرایط جوی با شخصیت های منفی در داستان مقابله می شد.نویسندگان در این پژوهش برآنند تا در یک مقدمه و دو گفتار، ضمن بررسی قصه های قومی، نقش جادو و ارکان آن را دراین قصه ها بازنمایانند.