بررسی ارتباط سلامت روان دانشجویان کارشناسی پرستاری با اولین تجربه ی آموزش بالینی

چکیده: دانشجویان تقریبا همیشه اولین روز فعالیت های یادگیری بالینی در محیط بالینی جدید را به عنوان یک رویداد پر استرس قلمداد می کنند. این استرس ها می تواند سلامت روانی دانشجویان را به خطر اندازد. این مطالعه ی مقدماتی با هدف تعیین وضعیت سلامت روانی دانشجویان پرستاری دانشگاه اهواز و ارتباط آن با برخی شاخص های فردی و اولین تجربه ی آموزش بالینی انجام شده است. در این مطالعه ی مقطعی و از نوع همبستگی، نمونه گیری به روش سرشماری بر روی ۲۴ دانشجوی پرستاری سال اول (ابتدای ورود به دانشگاه و پایان نیمسال دوم) دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز انجام شد. ۲۲ نفر از آن ها پرسشنامه ها را تکمیل کردند و وارد مطالعه شدند. ابزار گردآوری داده ها شامل دو پرسشنامه ی مشخصات فردی و نیز پرسشنامه ی سلامت عمومی ۲۸ سوالی (۲۸GHQ-) بود.(پس از جمع آوری داده ها، اطلاعات استخراج شد و از روش های آماری توصیفی: فراوانی، درصد، میانگین و به صورت جداول و نمودار و روش استنباطی: آزمون t زوجی و t مستقل و با ضریب اطمینان ۹۵درصد جهت تجزیه و تحلیل داده و همچنین از برنامه ی آماری SPSS (نسخه ی۱۶) استفاده شد). نتایج به دست آمده از این مطالعه، ارتباطی بین هیچ کدام از مشخصات فردی با نمرات GHQ را نشان نداد (P>۰.۰۵)، اما نتایج، ارتباط معناداری بین سلامت روان و احساس مثبت یا منفی آن ها قبل از کارآموزی داشت (p<۰.۵). بررسی پاسخ دانشجویان به آزمون۲۸- GHQ در بدو ورود به دانشگاه نشان داد که ۲۵ درصد (۶ نفر) از کل دانشجویان مورد مطالعه (۲۴ نفر)، به عنوان دانشجوی آسیب پذیر ارزیابی شدند. بعد از اولین تجربه ی آموزش بالینی ۴۱ درصد(۹ نفر) از ۲۲ نفر آن ها، در گروه دانشجویان آسیب پذیر قرار گرفتند. تحلیل آماری، تفاوت معنادار بین نمرات GHQ قبل و بعد از کار آموزی نشان داد ((p<۰.۵. با توجه به نتایج به دست آمده، دانشجویان پرستاری پس از اولین تجربه ی بالینی، از نظر سلامت روان آسیب پذیرتر می شوند، لذا انجام برنامه های مناسب برای ایجاد جو با استرس کمتر در محیط بالینی، امری ضروری به نظر می رسد.