بررسی ارتباط تاب آوری با کاهش اختلالات یادگیری (مطالعه موردی دانش آموزان ابتدایی چابهار)

هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی ارتباط تاب آوری با کاهش اختلالات یادگیری (مطالعه موردی دانش آموزان ابتدایی چابهار) استکه به شیوه توصیفی با بهره مندی از منابع ومقالات مرتبط با موضوع در تیر ۱۴۰۱ انجام گرفته است در این پژوهش از پرسشنامهمحقق ساخته ۳سوالی۴۰ گزینه ای با ضریب الفای کرونباخ ۶۵۴/۰ و نمونه ی آماری ۵۲ نفر به شیوه ی تصادفی انتخاب شوندتاب آوری را سازگاری مثبت فرد در واکنش به شرایط ناگوار (آسیب ها و تهدیدات) می دانند. البته تاب آوری، تنها پایداری دربرابر آسیب ها یا شرایط تهدید کننده نیست و حالتی انفعالی در رویارویی با شرایط خطرناک نمی باشد، بلکه شرکت فعال و سازندهدر محیط پیرامونی خود است. تاب آوری یکی از عوامل حفاظت کننده همراه با سایر عوامل محافظت کننده است که نقش مهمیدر موفقیت افراد و جان به در بردن از شرایط ناگوار دارد. به طوری که برخورداری از این خصوصیت باعث می شود دانش آموزان بهرفتار سازگارانه در موقعیت حل مساله دست پیدا کرده و رویارویی با مشکلات را برای آن ها ساده تر می سازد نکته ای که باید به آنتوجه کرد این است که درست است تاب آوری به قابلیت تطابق انسان در مواجهه با بلایا یا فشارهای جانکاه، غلبه یافتن و حتیتقویت شدن با آن تجارب اطلاق می شود، اما این خصیصه در کنار توانایی های درونی شخص و مهارت های اجتماعی او و همچنیندر تعامل با محیط تقویت می شود، توسعه می یابد و به عنوان یک ویژگی مثبت متبلور می شود. براساس استنباط های انجام شدهمی توان گفت که تاب آوری سبب کاهش اختلالات خواندن، نوشتن، ریاضی می شود.