اثربخشی جلسات سلامت معنوی بر سطح افزایش امیدواری افراد نابینای بهبود یافته از بیماری کرونا

منشا الهی بودن بیماریها، دارای سابقه ای دیرینه در ادیان و ملیتها و قومیتها است.اپیدمی کرونا یکی از مهلک ترین بلایای قرون اخیر در جهان می باشد که افراد زیادی را درگیر کرد در این میان افراد معلول نابینا به فراخور نوع معلولیت شان که دچار بیماری کرونا شده اند و پس از سیر درمان به بهبودی رسیدند از شرایط پیچیدگی روحی و روانی گسترده تری دچار درگیری شدند. هدف از این پژوهش اثربخشی جلسات سلامت معنوی بر سطح افزایش امیدواری افراد نابینای بهبود یافته از بیماری کرونا استان تهران می باشد. این پژوهش یک مطالعه مداخله ای نیمه تجربی از نوع شاهددار در استان تهران است که از بین افراد نابینای انجمن نابینایان ایران به تعداد ۱۳۱نفرکه در همین سال جاری بعد از ابتلای به کرونا و درمانهای لازم به بهبودی نسبی رسیدند به صورت تخصیص تصادفی در دو گروه آزمون و کنترل (هر گروه ۵۰ نفر) قرارداده شدند. سپس پرسشنامه استاندارد سلامت معنوی پالوتزین و الیسون و پرسشنامه امید هرث قبل و یک ماه بعد از مداخله در افراد نابینای دو گروه آزمایش وشاهدتکمیل شد.پس از انجام مداخله آموزشی برای بیماران گروه مورد داده ها با استفاده از آزمونهای آماری کایاسکوئر، تی تست مستقل و تی زوجی و ضریب همبستگی پیرسون مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. میانگین نمرات سلامت معنوی و امید در بیماران گروه آزمایش به طور معناداری بیشتر از گروه شاهد بود .(p<۰/۰۰۱) همچنین میانگین نمره سلامت معنوی و نمره امید (p<۰/۰۰۱)رابطه معناداری دیده شد. آموزش سلامت معنوی در افزایش میزان امیدواری افراد نابینا موثر است. با توجه به نقش کلیدی احیاء سلامت معنوی در بازگشت دوباره این بیماران به زندگی عادی،لازم است دست اندرکاران تیم سلامت توجه ویژه ای به این مسئله بنمایند.