اثر بخشی درمان شناختی- رفتاری روی مهارتهای ارتباطی زوجین

هدف از انجام پژوهش حاضر تعیین اثر بخشی درمان شناختی رفتاری بر مهارتهای ارتباطی زوجین بود. پژوهش حاضر، نیمه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره بهزیستی شهر تهران در بهار سال ۱۴۰۱ بود که به روش نمونه گیری داوطلبانه تعداد ۳۲ آزمودنی (۱۶) زوج) انتخاب شدند. از این نمونه به صورت گمارش تصادفی ۱۶ نفر در گروه آزمایش و ۱۶ نفر در گروه گواه گمارده شدند. ابتدا از هر دو گروه پیش آزمون به عمل آمد. سپس جلسات مداخله درمانی شناختی رفتاری گروهی ویلدرموت (۲۰۰۸) در نه جلسه ۹۰ دقیقه ای روی گروه آزمایش اعمال گردید بعد از اتمام جلسات مداخله از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. ابزار مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه مهارتهای ارتباطی بارتون (BCSI) بود. داده ها با استفاده از نرم افزار ۲۴-SPSS و روش آماری تحلیل کواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که مداخله درمان شناختی- رفتاری، به طور معنی داری خرده مقیاسهای مهارتهای ارتباطی را در افراد گروه آزمایش در مقایسه با گروه گواه بهبود بخشیده است. بنابراین میتوان نتیجه گرفت که درمان شناختی رفتاری میتواند به عنوان یک شیوه رواندرمانی موثر دربهبود زندگی زوجین کمک کرده و موجب بهبود کیفیت زندگی و رضایت زناشویی این افراد گردد.