اثربخشی آموزش رویکرد هیجان مدار بر بهبود روابط مادران و دختران و فضای خانواده آنها در شهر قم

هدف این پژوهش بررسی تاثیرآموزش رویکرد هیجان مدار برروابط مادران ودختران و فضای خانواده شهرقم بود. روش پژوهش ازنوع پیش آزمون،پس آزمون وپیگیری بود. جامعه آماری پژوهش تمامی دین پژوهان دختر و مادرانشان شهر قم در نیم سال اول تحصیلی ۱۴۰۱ - ۱۴۰۰ ونمونه پژوهش ۴۰ دین پژوه دختر با دامنه سنی ۱۸ تا ۲۵ در مقطع کارشناسی بود که به صورت داوطلبانه در مشاوره گروهی ثبت نام نمودند و به صورت تصادفی در دو گروه نفره کنترل و آزمایش قرار گرفتند. ابزارهای مورد استفاده در پژوهش مقیاس رابطه ولی -فرزندی شوبل ، مقیاس فضای خانواده ژورنبرگ ونیکلسن ، بود.گروه آزمایش به مدت ۱۰جلسه تحت آموزش رویکرد هیجان مدارقرارگرفتندودرپایان از هردوگروه پس آزمون وپیگیری به عمل آمد.داده ها بااستفاده ازنرم افزارSPSS تحلیل شدند.نتایج نشان داد که آموزش رویکرد هیجان محوربررابطه نوجوانان با مادران،فضای خانواده درپس آزمون وپیگیری معناداراست (۰۱/۰.(p<همچنن آموزش رویکرد هیجان مداربربعضی ازابعاد رابطه نوجوانان با مادران و ابعادفضای خانواده معناداربود(۰۵/۰.(p<