مقایسه دو داستان از فردوسی و دقیقی با رویکرد سبک شناسی ساختگرا

سبک شناسی ابزاری مفید برای شناسایی بسیاری از شاخصهای زبانی و فکری شاعر است. رو یکرد سبک شناسیساختگرا که با روش لایه ای همراه است یکی از روشهای سبک شناسی نوین است. در این روش، متن ادبی را به عنوانکلان لایه، به لایه هایی ریزتری تجزیه کرده و با بررسی خردلایه های متنی و تشخیص ویژگیهای برجسته یا پربسامد، بهمطالعه سبک میپردازد. در همین راستا پژوهش پیش روی به بررسی دو داستان اسفندیار و بیدرفش از دقیقی و گردافریدو سهراب از فردوسی از منظرسبک شناسی لایه ای پرداخته و اشعار این دو را در لایه های زبانی، فکری و ادبی بارویکردی توصیفی- تحلیلی کاویده است. دستاورد پژوهش نشان میدهد، دقیقی و فردوسی از شاعران صاحب سبکخراسانی هستند که در سروده های ایشان مشخصه های سبک فردی به چشم می آید: برجسته سازی مفاهیم و مضامین کهعمدتا آرمانی و ایدئولوزیک هستند و در قالب وطندوستی و تبلیغ دین زرتشتی نمود پیدا میکند، استفاده از واژه هاینشان دار که در موسیقی کناری نقش عمده ای دارند، استفاده از عناصر بلاغی همچون استعاره ها و تشبیهات از ویژگیهای بارز سبکی این دو بشمار میروند که در عین سادگی و روانی بیان شده و به مخاطب عرضه گشته است.