تبیین فلسفه ممنوعیت تهدید و توسل به زور هسته ای در پرتو آراء دیوان بین المللی دادگستری

تجربیات تاریخی و مطالعات باستان شناسی ثابت می کند که جنگ و خشونت همزاد و همراه بشر بوده، هست و در آینده هم خواهد بود. بدین ترتیب در هر زمان که فرمانروایان با مذاکره به خواسته های خود نرسیده اند واختلافات حل نشده متوسل به زور می شدند و اجساد خون آلود سربازان هر دو طرف نبرد، جبهه های جنگ را رنگین می ساخت. با این حال بعد از امضای معاهده وستفالی در ۱۶۴۸ و پایان جنگ های بی ثمر سی ساله خوشبختانه کشورها به این نتیجه رسیدند که جنگ و لشکرکشی مسیر مناسبی برای رسیدن به منافع مد نظرشان نیست بنابراین صلح را به عنوان خیر مشترک برگزینند و در پرتو انوار آن به تجارت و همکاری با هم پرداختند در عین حال هر از چندگاهی با فراموش کردن تجربیات تلخ گذشته، برخی از کشورها با تهدید و توسل به زور آن هم از نوع هسته ای، نظم عمومی بین المللی را مختل می سازند و علیرغم همه آرمانهای برجسته منشور سازمان ملل متحد، جامعه بین المللی نامتحد توان خلع سلاح آنها را ندارد. با این حال با گذر از انگیزه های یک جانبه سیاسی کشورها، به آراء دیوان بین المللی دادگستری برمی خوریم که به صورت مکرر و مصرح کشورها را از تهدید به زور و استعمال آن منع کرده و در قالب آراء ترافعی و مشورتی به ترویج صلح و حاکمیت قانون بین کشورها مبادرت میورزد. هدف از نگارش این تحقیق آشنایی با فلسفه ممنوعیت تهدید و توسل به زور به ویژه هسته ای از نگاه حقوق بین الملل، سازمان ملل متحد و دیوان بین المللی دادگستری و ترویج آن می باشد و روش تحقیق این مقاله توصیفی تحلیلی می باشد و دستاوردهای مقاله ثابت خواهد کرد که برخلاف جنگ جهانی دوم هیچ کشوری جرات استفاده از سلاح هسته ای را برای تضمین منافع خود نداشته اما با تهدید به کاربرد سلاح هسته ای درصدد افزایش پرستیژ و قدرت چانه زنی در عرصه روابط بین الملل است و هیچ کشوری خواستار تکرار انفجارات وحشتناک هیروشیما و ناگازاکی نیست.