تحلیل مبانی و چالش های تامین مالی دعوا و تبیین رهیافت هایی نوین برای حقوق ایران

فرض رایج بر این است که هزینه طرح دعوا و دادرسی از سوی طرفین فراهم می شود. اما افزایش هزینه های دادرسی، لزوم مدیریت ریسک طرح دعاوی در کنار منفعت طلبی و کسب سود موجب بروز و رواج سرمایه گذاری در دادرسی شده است. به موجب این فرآیند که «تامین مالی دعوا» نامیده می شود، بدون واگذاری حق یا انتقال دعوا، شخص ثالث هزینه های دادرسی را پرداخت می کند تا در صورت پیروزی تامین شده در دعوا، سود مقرر را از او دریافت نماید. علی رغم وجود مزایایی برای این روش، نگرانی هایی نیز در مورد تبعات نامطلوب آن بر دادرسی مطرح شده است. این مقاله با مطالعه ای تحلیلی در مورد ماهیت و آثار تامین مالی دعوا در پی پاسخ به این سوال است که منطبق با قوانین آئین دادرسی ایران، آیا ماهیت این نهاد حقوقی معتبر است یا خیر؟ و چگونه می توان از مزایای آن بهره مند شد و تبعات منفی آن را کاهش داد؟ آنچه می توان پذیرفت اینکه تامین مالی دعوا معتبر است و استفاده از آن مزایایی برای نظام حقوقی ایران در پی خواهد داشت اما در راستای مدیریت صحیح آن ضروری است قانونگذار تا قبل از رواج این نهاد حقوقی در ایران، با استفاده از تجربیات سایر نظام های حقوقی مندرج در این مقاله، اقدام به تنظیم گری و ضابطه مند کردن آن بنماید.