تاثیر آموزش کارآفرینی مبتنی بر عمل بر رفتارکارآفرینانه با توجه به نقش میانجی قصد کارآفرینی و جهت گیری کارآفرینانه

هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی تاثیر آموزش کارآفرینی مبتنی بر عمل بر رفتارکارآفرینانه با توجه به نقش میانجی قصد کارآفرینی و جهت گیری کارآفرینانه می باشد. روش پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر گردآوری داده ها پیمایشی- توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری شامل کلیه کارکنان شرکت های دانش بنیان مستقر در مراکز رشد دانشگاه فردوسی مشهد است که با استفاده از روش نمونه‎گیری تصادفی ‎ساده و بر اساس جدول مورگان، تعداد ۲۰۰ نفر به عنوان نمونه‎ آماری پژوهش انتخاب شده اند. ابزار جمع آوری داده ها در این پژوهش عبارت از چهار پرسشنامه جهت گیری کارآفرینانه بولتون و لین (۲۰۱۲)، قصد کارآفرینی لینان و چن (۲۰۰۹)، رفتار کارآفرینانه اسشمیدث و همکاران (۲۰۱۸) و آموزش کارآفرینی بوبکر و همکاران (۲۰۲۲) می باشد. ضریب آلفای کرونباخ برای هر سه پرسشنامه مورد تایید واقع شد و برای روایی محتوایی پرسشنامه از شاخص CVR استفاده شده است. داده ها به وسیله نرم افزار SPSS۲۵ و Smart PLS۳ با استفاده از روش مدل یابی معادلات ساختاری تجزیه و تحلیل شده است و نتایج حاصل از پژوهش نشان می دهد که از میان مولفه های موجود جهت گیری کارآفرینانه نه تنها بر رفتار کارآفرینانه تاثیر مثبت و مستقیم دارد بلکه رابطه میان آموزش کارآفرینانه بر رفتار کارآفرینانه را نیز میانجی گری می کند در صورتی که قصد کارآفرینی این تاثیر را بر رفتار کارآفرینانه نداشته و به دنبال آن رابطه میان میان آموزش کارآفرینانه بر رفتار کارآفرینانه را نیز میانجی گری نمی کند.