ضرورت برنامه ریزی ارتقاء سرمایه انسانی در مدیریت شهری

در پی افزایش مداوم جمعیت شهرنشینان، بحران های بسیاری پیش روی برنامه ریزان شهری قرار می گیرد. در واقع، مدیران شهرهای سراسر جهان از برابری اجتماعی-اقتصادی تا حمل و نقل ایمن، کارآفرینی، مراقبت سلامت، آموزش، هوای پاک، پایداری زیست محیطی، کاهش تغییرات آب و هوایی و سازگاری، با چالش های بسیاری مواجه خواهند بود. چنین مسائلی نه تنها در بافت خود شهرها شکل می گیرد، که در این میان برنامه ریزی ارتقاء سرمایه انسانی در مدیریت شهری ضرورت می یابد. تغییر رویکرد به منابع انسانی و اهمیت قائل شدن برای آن ناشی از تغییر رویکرد از مدیریت سنتی منابع انسانی به مدیریت استراتژیک منابع انسانی است. در واقع، شرایط کلی سازمان ها باید به گونه ای بهبود یابند که منابع انسانی بتواند بیشترین کارایی و بازدهی را ارائه نمایند و این ممکن نیست مگر آنکه اثربخشی و اهمیت کیفیت زندگی کارکردی در بهره وری منابع انسانی از سوی مدیران مورد توجه جدی قرار گیرد. زیرا هرگونه تلاش برای افزایش کیفیت زندگی کارکردی در واقع به منزله قائل شدن عزت نفس و احترام برای افراد و کارگروه ها می باشد که این امر، تقویت و افزایش بازدهی فردی و گروهی، تقویت روحیه همکاری و همبستگی، اعتماد متقابل و ارتقاء ارزش های انسانی را به دنبال خواهد داشت(شریف زاده و همکار، ۱۳۸۸، ۱۱). منابع انسانی با ارزشترین و مهمترین عامل توسعه هر کشوری محسوب می شود. امروزه رسمیت و عینیت سازمان ها با منابع انسانی آن ها شناخته می شود و اهمیت دادن به منابع انسانی به عنوان اساس و محور کار مدیریت سازمان ها می باشد. توانمندسازی، ظرفیت های بالقوهای را برای ارتقای بهره وری سازمان و بالفعل درآوردن آن به کار می گیرد. جذب نیروی دانشگر، خلاق و مستعد، توسعه منابع انسانی از طریق ارتقای دانش و گسترش آن، معماری بنای فرهنگ سازمانی و تقویت روحیه مشارکت در انجام کارهای گروهی، طراحی و بکارگیری نظام کارا و اثربخش ارزیابی عملکرد و جبران خدمات شهر و در نهایت برنامه ریزی و کنترل اثربخش خدمات، همگی موید بخشی از تلاش های مدیران منابع انسانی در جهت نیل به تعالی سازمانی و اهداف راهبردی و استراتژیک می باشد.