پدیده بهرام بیضایی، از مصائب تا فراق

بهرام بیضایی از جمله تصویرسازان معاصر ایرانی است که شاید دادن لقب استاد نمایشی و سینمایی به او بیدلیل و بی بهانه نباشد. در طول سالیان فعالیت کاری وی، همواره حوادث کم و بیش شبهه برانگیزی پیرامون وی وجود داشته است. حوادثی که بنا بر پارهای از نظرات در کمکاری این پژوهنده بزرگ هنرهای نمایشی موثر بوده است. بیضایی در نقش زدن به گذشته و مرور تاریخ و برقراری گفتمان دیالوگی میان گذشته، حال، آینده یکی از بی بدیل ترین کنشگران عرصه های نمایشی است و آثارش از این منظر بسیار قابل تامل هستند. او به ساخت و احیای واژگان ناب پارسی حساسیت مثال زدنی از خود بروز داده و تعصبی منحصربفرد از خویش به نمایش گذاشته است. بهرام بیضایی با ظرافتی خاص، خویش را عاملی جهت نقد سیاسی در دهه های اخیر ساخته که گمان میرود این موضع وی با سوء برداشت های افراطی تاویلگران سیستمی و حکومتی مواجه شده و ضمن محروم ماندن او از شور و شوق ساخت و تولید محصول سینمایی و نمایشی باعث دوری و قهر بیشتر او از فعالیت اجرایی در سرزمینش ایران شده باشد. پژوهش حاضر ضمن استدلال علمی و منطقی بر مصائب بیضایی تلاش دارد تا برخوانشی واقعی از توانمندی های این هنرمند بزرگ ارائه دهد تا سوءتفاهم جدی در درک پدیده بیضایی اندکی روشن گردد.