لزوم استفاده از آزمایش رایس برای محاسبه فضای خالی آسفالت

آسفالت مخلوطی متشکل از سنگدانه، قیر، افزودنی و فضای خالی میباشد که نقش هر یک در استحکام و طول عمر آسفالت بسیار تاثیرگذار است. در چندین سال گذشته و در جهت بهبود کیفیت آسفالت از سنگدانه های کوهی با درصد شکستگی بالا استفاده ی بیشتری شده است. همچنین با افزایش کیفیت قیرهای تولیدی بالاخص در پالایشگاه نفت پاسارگاد و نفت جی، این بخش از مخلوط نیز به حد زیادی بهبود یافته است. استفاده از افزودنی ها نیز جهت افزایش کیفیت به صورت موردی و پایلوت انجام شده است. تنها حلقه ی مفقوده در این مخلوط، فضای خالیست که به روشهایی غیر از نشریات و ضوابط AASHTO T۲۰۹) و (AASHTO T۲۶۹ محاسبه و در طرح های اختلاط آسفالت قرار میگیرد. هرچند در استاندارد مارشال (AASHTO T۲۶۹) به صراحت روش محاسبه فضای خالی اشاره شده است ولی به جرات میتوان گفت که در هیچ آزمایشگاه مکانیک خاکی در کشور، محاسبات فضای خالی به این روش انجام نمیشود. هدف از این پژوهش مقایسه نتایج ناشی از استفاده یا عدم استفاده از آزمایش رایس در تعیین فضای خالی و در نتیجه کاهش کیفیت و طول عمر آسفالت میباشد.