نگاهی فلسفی بر اندر کنش حسابداری و مدیریت

آغاز حسابداری مدیریت با ناکامی هایی همراه بوده است، ناکامی هایی که برخی در اواخر قرن بیستم آن را به نبود اجماع و عدم مشارکت فعال حسابداران در گسترش آن نسبت می دهند. محققانی در طی زمان نسبت به بازیابی و خطر سقوط حسابداری مدیریت هشدار داده اند و ضمن ارائه راه کارهایی، مسیر را برای بازیابی ربط پذیری حرفه حسابداری مدیریت و قاعده مند کردن آن هموار کرده اند. یکی از این بازیابی ها، نگرشی بود که از سوی مرو(۲۰۰۷) مطرح شد. وی علت ریشه ای مشکل حسابداری مدیریت را ضد تباین می داند یعنی مشکل پذیرش این دیدگاه است که هر چیزی مجاز است. راه حل این مشکل تعریف تناظر واقعیت، برای حسابداری مدیریت است. به عبارت دیگر حسابداری مدیریت میتواند و باید متناظر با واقعیت باشد، به عبارتی اطلاعات آن باید بازتاب حقیقی فعالیت اقتصادی باشد. در این نگرش با استفاده از مبانی فلسفی و با بهره گیری از دو منطق قیاسی و استقرائی دو سنگ بنای لازم برای حسابداری مدیریت - یعنی علیت و قیاس - تعریف می شود و این دو سنگ بنا در بدنه ی دانش حسابداری مدیریت باز تعریف می شود. در ادامه با بهره گیری از منطق استقرائی استدلال می شود که اصل علیت، شرط «تناظر به واقعیات» را محقق می سازد. از سوی دیگر اصل قیاس یا مانستگی برای محدود کردن جزئیات حسابداری مدیریت و رسیدن به نیازهای بهینه سازی تجاری بنگاه ایفای نقش می کند. این سنگ بناها به لحاظ فلسفی معتبر و محکم هستند و برای بازگردانی حسابداری مدیریت حیاتی هستند.