اتحادیه چهار دریا (فرسیز) و نقش انرژی در همگرایی و ثبات منطقه ای

از بعد از جنگ جهانی دوم و سرعت گرفتن روند جهانی شدن، همگرایی های منطقه ای بعنوان راه حلی که می تواند تا حدودی از درگیریها و جنگ ها جلوگیری کند و در توسعه کشورها نقش داشته باشد، مورد توجه قرار گرفت. در این زمینه کشورهای اروپایی به جهت نگرانی از جنگ خانمانسوز دیگر پیشقدم شده و در سال ۱۹۵۲ میلادی چندکشور انگشت شمار اروپای غربی اتحادیه ذغال و فولاد را شکل دادند. این اتحادیه بستری برای برداشتن قدمهای بعدی و بزرگتر فراهم کرد بطوریکه امروزه شاهد شکل گیری اتحادیه ای تحت عنوان اتحادیه اروپایی هستیم که باعث انسجام این کشورها، مخالفت از جنگ و توسعه این کشورها گردیده است. دیگر مناطق دنیا نیز از این الگو پیروی کرده و کم وبیش همین راه را طی کردند و اتحادیه هایی همچون آسه آن در جنوب شرق آسیا، مرکوسور و نفتا در آمریکای لاتین و آمریکای شمالی و سارک در آسیای جنوبی شکل گرفت. باتوجه به بحرانی بودن وضعیت منطقه آسیای جنوب غربی و حوزه پیرامونی ایران تشکیل یک همگرایی می تواند مد نظر قرار گیرد تا با تجربه اندوزی از دیگر اتحادیه ها بویژه اتحادیه اروپایی به صلح و ثبات و توسعه منطقه کمک نماید. این تحقیق به این پرسش پاسخ خواهد داد که یک همگرایی بر پایه انرژی می تواند به اختلافات در منطقه پایان داده و کشورهای آن بجای رقابت و درگیری انرژی خود را صرف همکاری، امنیت مشترک و توسعه بنمایند.