نقش تعاملی خود شفقت ورزی زوجین در تنظیم شناختی هیجان خود و همسر: مدلسازی وابستگی متقابل عامل-شریک

هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش تعاملی خود­شفقت ­ورزی زوجین در تنظیم شناختی هیجان خود و همسر به روش مدل­سازی وابستگی متقابل عامل-شریک انجام شد. روش: پژوهش از نوع توصیفی_همبستگی و مدل­ یابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری شامل کلیه زوجین ساکن شهر تهران در سال ۱۳۹۹ بود که از بین آن ها ۱۶۷ زوج (۳۳۴ شرکت ­کننده) به روش نمونه­ گیری دردسترس به ­عنوان نمونه انتخاب شد. برای گرداوری داده­ ها از پرسشنامه راهبردهای شناختی تنظیم­ هیجان_فرم کوتاه گارنفسکی و کراج (۲۰۰۶) و مقیاس خودشفقت­ ورزی نف (۲۰۰۳) استفاده شد. در نهایت داده­ ها به روش معادلات ساختاری تحلیل شدند. یافته ­ها: نتایج پژوهش نشان داد که ضریب مسیر اثر عامل خودشفقت ­ورزی رابطه مثبت و معناداری با راهبردهای سازش ­یافته تنظیم هیجان بتای ۰.۶۰ در زنان و بتای ۰.۸۳ در مردان (۰.۰۱ p<) و رابطه منفی و معناداری با راهبردهای سازش ­نایافته تنظیم هیجان در زنان (بتای ۰.۶۲-، ۰.۰۱p<) و مردان (بتای ۰.۶۰-، ۰.۰۵p<) دارد. همچنین، در زمینه اثر شریک، تنها بین خودشفقت ­ورزی مردان و راهبردهای سازش ­یافته تنظیم هیجان همسرانشان (زنان) رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد (بتای ۰.۱۹، ۰.۰۵p<). علاوه بر­این، هر دو مدل پژوهش از برازش عالی برخوردار است. نتیجه ­گیری: بر­اساس نتایج پژوهش می­ توان گفت که خود­شفقت ­ورزی نقش مهمی را در پیش ­بینی راهبردهای تنظیم شناختی هیجان ایفا می ­کند. همچنین خودشفقت­ ورزی مردان نه تنها بر تنظیم­ هیجان خود بلکه بر راهبردهای سازش یافته تنظیم هیجان همسرانشان نیز نقش دارد.