اثربخشی معنادرمانی گروهی بر سازگاری اجتماعی و احساس تنهایی دانشجویان دختر دارای معلولیت جسمی حرکتی شهر تهران در سال ۹۸-۹۹ چکیده

هدف مطالعه حاضر بررسی اثربخشی معنادرمانی گروهی بر سازگاری اجتماعی و احساس تنهایی دانشجویان دختر دارای معلولیت جسمی حرکتی شهر تهران در سال ۹۸-۹۹ بود. روش مطالعه حاضر شبه آزمایشی بر اساس طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود، جامعه آماری مطالعه حاضر را کلیه دانشجویان دختر دارای معولیت جسمی-حرکتی شهر تهران در سال ۹۹-۹۸ تشکیل می دهند که تعداد ۴۰ نفر از آنها با استفاده از نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه انتخاب و در گروه های ۲۰ نفری آزمایش و کنترل گماشته شدند. شرکت کنندگان به پرسشنامه های سازگاری اجتماعی (سین ها و همکاران، ۱۹۹۳) و احساس تنهایی (راسل و همکاران، ۱۹۸۰) پاسخ دادند. یافته های حاصل از آزمون کواریانس نشان داد که معنادرمانی گروهی بر افزایش نمرات سازگاری اجتماعی و کاهش نمرات احساس تنهایی موثر بود و مقادیر f در سطح (P<۰.۰۱) معنی دار بودند، نتایج در حالت کلی نشان داد که استفاده از معنادرمانی می تواند بر افزایش سازگاری اجتماعی و احساس تنهایی دانشجویان دارای معلولیت جسمی و حرکتی موثر باشد.