خوانشی نو از روش پدیدارشناسی؛ بنیان های فلسفی، رویکردها و چارچوب اجرای تحقیق پدیدارشناسی
محل انتشار: مجله مطالعات جامعه شناسی، دوره: 12، شماره: 44
سال انتشار: 1398
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 222
نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JOSSI-12-44_005
تاریخ نمایه سازی: 30 آذر 1401
چکیده مقاله:
اذهانی که به شکلهای متفاوت قوام یافتهاند، تفاسیر متفاوتی از جهان پدید خواهند آورد. اشیاء و پدیدههای جهان به شکلهای گوناگون خودشان را به انسانها مینمایانند و آگاهی هر فرد تحتتاثیر تجربه شخصی او از جهان پیرامونش است. پدیدارشناسی روشی است که به کمک آن میتوان آگاهی و تجربه افراد متعدد ازمفاهیم و پدیدهها را بدون واسطه دریافتکرد. از دیدگاه پدیدارشناختی، ادراک همواره ادراک یک پدیده است و ادراک بدون وجود پدیدهها بیمحتواست پس ما باید توجهمان را به سوی خود اشیاء معطوف کنیم. هدف اصلی پدیدارشناسی کشف تجارب مختلف افراد از پدیده مورد بررسی، جهت رسیدن به ماهیت و جوهره واقعی آن پدیده یا مفهوم است. پیشفرض پدیدارشناسی این استکه جهان و پدیدههای آن در بیرون انسان قرار گرفتهاند و انسان میتواند همچون آینهایآشکارساز، تصویری از آن دریافت کند. انجام پژوهش پدیدارشناسی نیازمند آشنایی کامل با فلسفه و اسلوب اجرایی خاص خودش است. از این رو، مقاله حاضر به دنبال واکاوی مبانی فلسفی پدیدارشناسی، شناسایی و تشریح رویکردهای اصلی و ارائه یک چارچوب گام به گام برای اجرای مطالعات پدیدارشناسی است.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
پیمان پروری
دکترای مدیریت بازرگانی، دانشگاه علامه طباطبائی (نویسنده مسئول).