ارزیابی سرعت پاسخ و مانورپذیری سامانه کنترل سرعت پیشروی دروگر نیشکر سری ۷۰۰۰ در دو حالت کنترل مکانیکی مرسوم و الکترونیکی

هدف از این پژوهش، ارزیابی سامانه کنترل الکترونیکی سرعت پیشروی دروگر نیشکر سری ۷۰۰۰ است، سامانه ای که برای افزایش سهولت کاربری ماشین برداشت نیشکر به کار گرفته شده است. جهت تعیین قدرت مانورپذیری، آزمون فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی به اجرا درآمد. نوع سامانه کنترلی در دو سطح (کنترل مکانیکی و الکترونیکی ) و سرعت موتور در سه سطح ( ۱۵۰۰، ۱۸۰۰ و ۲۱۰۰ دور بر دقیقه ) به عنوان فاکتورهای طرح در نظر گرفته شدند. میزان خطای موقعیت مکانی در زمان توقف نسبت به خط مبنا در هر یک از سامانه های مختلف کنترلی به دست آمد. نتایج تجزیه واریانس نشان می دهد که خطای توقف دروگر در سامانه کنترل الکترونیکی سرعت پیشروی دروگر معنی دار است که نشانگر قابلیت بهتر مانورپذیری و بی تاثیربودن تغییرات دور موتور (سرعت پیشروی) بر قدرت مانورپذیری دروگر مجهز به سامانه کنترل الکترونیکی است. در آزمون دوم، برای ارزیابی سرعت پاسخ سامانه های کنترل مکانیکی و الکترونیکی کنترل سرعت پیشروی، از طرح کاملا تصادفی در پنج تکرار استفاده شد. در این آزمون نوع سامانه کنترلی و میزان تغییرات موقعیت اسپول شیر کنترل به عنوان فاکتورهای طرح در نظر گرفته شدند. بدین منظور در هر تکرار قدر مطلق خطای تغییرات ولتاژ پتانسیومتر (تغییرات سرعت)، که بیانگر تغییرات موقعیت موتور پله ای و در نتیجه تغییرات موقعیت اسپول شیر کنترل است، بررسی شد. نتایج به دست آمده از تجزیه واریانس نشان می دهد که تاثیر نوع سامانه بر سرعت پاسخ دارای اختلاف معنی داری در سطح ۵درصد است. سامانه الکترونیکی با خطای۳/۳۸۸ پاسخ بهتری دارد.