تحلیلی بر ایجاد شهر هوشمند قابل زندگی در شهر تبریز

حفاظت از شرایط محیطی برای پایداری در راستای افزایش سریع جمعیت شهری در سراسر جهان، نیازمند دانش گستردهای از اقدامات ابتکاری شهر هوشمند است. هدف اصلی تحقیق شناسایی تمایل به زندگی در شهر هوشمند با مشخصههای آن براساس ادراک ساکنان جوان شهر با یک مدل توسعهیافته است. رویکرد پژوهش تجربی که در اینجا انجام شد، مبتنی بر یک نظرسنجی بود که شامل یک نمونه ۳۸۴ تایی از پرسشنامههای معتبر بود. تجزیه وتحلیل دادهها از طریق رویکرد کمی چندمتغیره با استفاده از مدلسازی معادله ساختاری با برآورد حداقل مربعات جزئی انجام شد. نتایج نشان داد در این مدل انطباق تمام ویژگیهای شهرهای هوشمند امکان پذیر بود. ویژگی محیط، موردی بود که بیشترین رابطه را در کمک به کارایی شهر و کاهش اثرات زیستمحیطی در کیفیت شهرها را نشان داد و ویژگی اقتصاد، موردی بود که کمترین رابطه را نشان داد. در نهایت، استدلال میشود که به طور کلی کارایی در همه ویژگیها به تعامل شهروندان در فرایندهای نوآوری زندگی عمومی بستگی دارد. شهر هوشمند به دلیل موفقیت در زمینه نوآوری، اساسا بسته به فرایند مشارکتی که در محیطهای توسعهیافته و کشف و خلق ایده را تشویق میکند، از سایر راه حلها متمایز و مفید است.