چالش ها و موانع اجرای مدل آموزشی پرسپتورشیپ در عرصه آموزش بالینی پرستاری

مقدمه: مدل آموزشی پرسپتورشیپ یکی از شناخته شده ترین راهبردهای آموزش بالینی پرستاری است که باعث انتقال تجربه از پرستاران با تجربه به دانشجویان پرستاری و پرستاران تازه کار می شود. پژوهش حاضر با هدف شناسایی چالش ها و موانع اجرای این مدل آموزشی در عرصه آموزش بالینی از دیدگاه اعضای هیات علمی، مربیان و دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی بود. روش ها: پژوهش حاضر با رویکرد کیفی و با بهره گیری از روش تحلیل محتوا اجرا شد. به منظور گردآوری داده ها از مصاحبه های نیمه ساختاریافته استفاده شد. مصاحبه شوندگان از طریق نمونه گیری هدف مند از میان اعضای هیات علمی، مربیان و دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی انتخاب شدند. هم­زمان با انجام مصاحبه ها، تجزیه و تحلیل داده ها بر اساس روش لاندمن و گرانهام انجام شد. در مجموع ۱۵ مصاحبه انجام شد و مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج: بر اساس یافته های پژوهش موانع احتمالی در مسیر اجرای موثر این مدل آموزشی عبارت بودند از کمبود نیروی پرستاری، کمبود نیروی پرستار ماهر به عنوان پرسپتور، نبود تعامل کافی میان نظام آموزشی و درمانی، نبود حمایت لازم از طرف مدیران اجرایی بیمارستان ها و رابطه ضعیف پزشکان و پرستاران. در پژوهش حاضر ۱۸ راهبرد اصلی به منظور اجرای موفق مدل پرسپتورشیپ ارائه شد که مهم ترین آنها تخصیص مشوق های مادی و معنوی جهت انگیزه بخشیدن به پرسپتورها، تعامل میان دانشکده پرستاری و بیمارستان ها در آموزش دانشجویان پرستاری، جلب مشارکت مدیران و مسوولان بیمارستان ها در اجرای مدل پرسپتورشیپ، همکاری مربیان و اعضای هیات علمی بالینی پرستاری با پرسپتورها در فرایند آموزش و ارزیابی بالینی دانشجویان، انتخاب مشارکتی پرسپتورها و آموزش مداوم آنها در طول فرایند بود. نتیجه گیری: براساس نتایج پژوهش می توان مدل پرسپتورشیپ را به صورت فرایندی تعاملی میان دانشکده پرستاری و بیمارستان ها تصور کرد که در آن دانشجویان پرستاری، پرسپتورها، مربیان پرستاری، اعضای هیات علمی بالینی، مدیران بیمارستان ها و دیگر کارکنان سلامت مشارکت دارند.