تاثیر آمایش سرزمین با رویکرد آموزش عالی سلامت بر توسعه پایدار و عدالت آموزشی دانشگاه های علوم پزشکی کلان منطقه یک

مقدمه: برتری یک کشور بیش از آن که به منابع طبیعی یا ظرفیت های موجود صنعتی متکی باشد، به میزان بهره مندی آن کشور از علوم و فنون و به پویایی نظام آموزش عالی آن کشور بستگی دارد، پژوهش حاضر با هدف ، بررسی تاثیر آمایش سرزمین با رویکرد آموزش عالی سلامت بر توسعه پایدار وعدالت آموزشی در دانشگاه های علوم پزشکی انجام شد. روش ها: پژوهش توصیفی- کاربردی حاضر در سال ۱۳۹۹ با رویکرد کیفی و کمی انجام شد. در بخش کیفی ۱۶ نفر با استفاده از روش نمونه گیری هدف مند انتخاب شدند. در بخش کمی جامعه اماری کلیه اساتید هیات علمی دانشگاه های علوم پزشکی کلان منطقه یک آمایش شامل دانشگاه های علوم پزشکی بابل، سمنان، شاهرود، گلستان، گیلان و مازندران به تعداد ۱۸۵۱ نفر بودند که تعداد ۳۲۰ نفر با روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. جهت جمع آوری داده ها ازپرسشنامه های محقق ساخته آمایش سرزمین و توسعه پایدار و پرسشنامه عدالت آموزشی گل پرور استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های تحلیل عاملی تاییدی و معادلات ساختاری استفاده شد. نتایج: با توجه به مقادیر R۲ و ضرایب مسیر می توان نتیجه گرفت که رابطه آمایش سرزمین با توسعه پایدار (با ضریب مسیر ۷۹/۰و مقدار R۲ برابر با ۶۲۴/۰)در مقایسه با رابطه آمایش سرزمین با عدالت آموزشی (با ضریب مسیر ۶۲۰/۰ و مقدار ۳۸۴/۰R۲=) قوی تر است. نتیجه گیری: با توجه با رابطه برتر آمایش سرزمین با توسعه پایدار در مقایسه با عدالت آموزشی می توان گفت که ماهیت علمی و ثمر بخش فعالیت های علمی و توسعه پیوسته آنها یکی از اهداف نهایی آمایش سرزمین است.