نظریه های پرستاری در سرفصل های دروس برنامه های آموزشی است ولی اثری از کاربرد آن در بالین دیده نمی شود

نظریه های پرستاری پایه های علم پرستاری را تشکیل می دهند، چارچوب و اهدافی را جهت بررسی و شناخت، تشخیص و اقدامات پرستاری مهیا می کند و ابزاری هستند که باعث می شود بالین موثرتر و کامل تر جلوه کند و به تشخیص تاثیرات و نتایج کمک شایانی می کند. زمانی که اهداف پرستاری برگرفته از دانش پرستاری باشند و به طور روشن و واضح تبیین شده باشند، بیماران و خانواده هایشان در جهت رسیدن و کسب مراقبت های پرستاری تلاش مضاعف و موثرتری می کنند(۱). استفاده از نظریه های پرستاری در مراقبت از بیماران، محیطی را برای تفکر پرستار در بررسی شرایط مختلف بیماران فراهم می کند تا پرستار بتواند بهتر شرایط را تجزیه و تحلیل کند و بهترین تصمیم را برای مراقبت از بیمار بگیرد(۲). هزینه های مراقبت پرستاری کاهش یابد و کیفیت زندگی بیماران افزایش یابد(۳). از جمله نظریه های پرستاری مشهورتر نزد محققان پرستاری در کشور مدل خودمراقبتی اورم، مدل سازگاری روی، تئوری فرآیند پرستاری اورالندو و انسان واحد راجرز است(۱). اما تقریبا می توان گفت همگی این نظریه ها صرفا در قالب طرح تحقیقی و یا پایان نامه اجرا شده اند(۴ تا۶). به صورت عملی توسط پرستاران بالینی به کار گرفته نمی شوند.  یکی از نویسندگان که خود یک دانشجوی دکترای پرستاری و پرستار بالینی با سابقه ای است در مواجهه با درس نظریه های پرستاری در دوره دکتری و حتی وجود آن در امتحان ورودی این دوره ولی در کار بالین اثری از به کارگیری این درس را تجربه نکرده بود، لذا این سوال پیش آمد چرا نظریه های پرستاری در سرفصل دوره های دکترا، کارشناسی ارشد و حتی کارشناسی هست و تاکید زیادی در ارائه آن می شود ولی نه در کارآموزی ها و نه در محیط بالینی اثری از پیاده سازی آن نیست. در یک بررسی غیررسمی از همکاران پرستاری کارشناس و کارشناسی ارشد شاغل در بخش های انکولوژی، مراقبت های ویژه، اطفال، قلب، داخلی، عفونی، روانپزشکی و سوختگی، ترمیمی، ویژه نوزادان در مورد استفاده از نظریه های پرستاری در بالین سوال نمود. از ۶۴ همکار پرستاری حدود ۷۷ درصد آنان حتی نام نظریه های پرستاری را نمی دانستند و فقط ۱۱ درصد اظهار داشتند تا حدی با این نظریه ها آشنا هستیم اما هیچ یک از آنها نمی دانستند چگونه و در چه مواردی باید از نظریه ها در محیط کاری استفاده نمود. حلقه گمشده در این زمینه چیست، چرا می بایست درسی در سرفصل دوره های تحصیلی پرستاری باشد، در پژوهش پرستاری جایگاه داشته باشد و اما در بالین نتوان کاربرد آن را دید. مشکل در چیست، آیا با انجام پژوهش های میدانی می توان به پاسخ این سوال رسید؛ شواهد داخلی در این خصوص بسیار محدود است و صرفا به بررسی دیدگاه پرستاران پرداخته شده است و عمدتا به موانع شخصی، آموزشی، نظریه پرداز، سازگاری سیاسی و اجتماعی پرداخته اند(۷). اگرچه نباید موانع استفاده از دانش نظری در بالین، به ویژه در محیط های بالینی غیر استاندارد را نادیده گرفت(۸). یادگیری و استفاده از نظریه های پرستاری نباید محدود به کلاس باشد. تعالی بیمارستانی قطعا نیازمند تئوری های پرستاری برای دستیابی به نتایج مثبت مراقبت است. در این صورت وقتی بیماران و خانواده های آنها از ما سوال می کنند که چرا ما کاری انجام می دهیم می توانیم به تئوری ها پرستاری به عنوان راهنمای حرفه ای خود استناد کنیم. از این رو قویا پیشنهاد می شود در آموزش مداوم دوباره نظریه های پرستاری که در دانشکده آموخته شده است مرور گردد تا پرستاران قادر باشند آنها را برای مراقبت از بیمار به کار برند.