تحلیل شاخص های رفاه شهری بر کیفیت محیط شهری در بافت ناکارآمد منطقه ۱۴ شهر اصفهان

از پدیده های عمده ناپایدارکننده شهری، به ویژه در کشورهای در حال توسعه، بافت های نابسامان وناکارآمد شهری است که در حال گسترش فزاینده می باشد.این گونه مناطق از نظر ابعاد اجتماعی، اقتصادی، زیست محیطی و کالبدی در سطح پایین­تری از سایر مناطق شهری بوده و تهدید جدی برای پایداری  شهری می باشند. از ویژگی­های شهرهای جهان سوم عدم تعادل و تمرکز شدید در شهرنشینی است و همواره تعداد محدودی از محله ها در رفاه و آسایش بوده و در نقطه ی متقابل، پاره ای ازساکنین از این مواهب برخوردارنیستند .در اصفهان نیز به موازات رشد شهرنشینی، گسترش محلات نابسامان وناکار آمد از پدیده های فراگیر شهر است که از امکانات وخدمات شهری مناسبی برخوردار نیستند. هدف از این پژوهش ارزیابی شاخص های رفاه شهری بر کیفیت محیط شهری در منطقه ۱۴ شهراصفهان بوده زیرا این محدوده با ۲۷ پهنه و مساحتی بیش از ۳۱۲ هکتار وسیع ترین پهنه نا کارآمد شهری را به خود اختصاص داده است. نوع تحقیق کاربردی و در چارچوب روش های توصیفی – تحلیلی قرار می­گیرد و جهت گردآوری و تحلیل داده ها از روش های پیمایشی، اسنادی و میدانی استفاده و در راستای تجزیه و تحلیل اطلاعات جمع آوری شده از تکنیک های آماری PLS ، روش های تصمیم گیری چند معیاره استفاده گردیده است. از نتایج بدست آمده اینکه  در شاخص های رفاه شهری، شاخص اقتصادی از کمترین رضایت در بین ساکنین برخوردار بوده وپس از آن به ترتیب شاخص های اجتماعی-فرهنگی،  مدیریتی وحکمروایی، زیست محیطی وکالبدی وفضایی رده های بعدی را به خود اختصاص داده اند که علیرغم افزایش رضایت مندی، از متوسط استاندارد پایین تر و وضعیت نامطلوب و پایین تر ازحد استاندارد رفاه شهری را تایید مینماید. از طرفی عوامل و زیر مجموعه شاخص های رفاه شهری تاثیر معنی داری بر کیفیت محیط شهری داشته و نشان میدهد توجه به رفاه شهری تاثیر بسزایی در کیفیت محیط شهری دارد.