تحلیل انتشار گازهای گلخانه ای در پیاده سازی و بهره برداری سامانه های آبیاری قطره ای (مطالعه موردی: استان قزوین)

اگر چه افزایش بازده آبیاری منجر به صرفه جوئی در آب مصرفی و افزایش محصول می گردد اما اجرا و بهره برداری از سامانه های آبیاری تحت فشار مستلزم تامین انرژی، و ادوات و لوازم مرتبط بوده و در نهایت منجر به انتشار گاز های گلخانه ای خواهد شد. در این رابطه یکی از فاکتور های تخریب محیط زیست پدیده گرمایش جهانی ناشی از انتشار دی اکسید کربن می باشد. در تحقیق حاضر سامانه های آبیاری قطره ای اجرا شده در سطح استان قزوین در سال ۱۳۸۸- ۱۳۹۹ به صورت تصادفی انتخاب گردید و از منظر جریان انرژی و انتشار گاز های گلخانه ای مورد ارزیابی قرار گرفت. با توجه به ضرایب معادل انرژی و ضریب انتشار دی اکسید کربن، مجموع انرژی ورودی و انتشار دی اکسید کربن برای سامانه آبیاری قطره ای محاسبه گردید. مجموع انرزی مصرفی و انتشار گاز گلخانه ای دی اکسید کربن معادل، سالیانه در سامانه های مورد ارزیابی به طور متوسط به ترتیب به میزان ۶۸/۳۶۲۰۲ مگاژول و ۰۷/۱۹۷۴ کیلوگرم در هرهکتار بوده است. بیشترین سهم انرژی مصرفی وانتشار دی اکسید کربن به ترتیب با ۲۷/۸۵ درصد و ۱۵/۸۶ درصد مربوط به مرحله بهره برداری ایستگاه پمپاژ بوده است. تولید لوازم مصرفی سامانه و حمل آن ۸۳/۱۲درصد از انرژی مصرفی و۹۳/۱۰درصد از انتشار دی اکسید کربن را به خود اختصاص داده است. نتایج محاسبات جریان انرژی وانتشار دی اکسید کربن نشان داد به طور متوسط مصرف انرزی و انتشار به مقدار ۰۳۵/۵۴۳ گیگا ژول و ۶۱۱ /۲۹ تن معادل گاز دی اکسید کربن گلخانه ای در واحد هکتار در مدت زمان عمر اقتصادی ومفید یک سامانه آبیاری قطره ای می باشد.