واکاوی تاریخی پدیده اباحی گری در میان فرق اسلامی و جریان های درون دینی

     اباحه گری یک روحیه یا طرز تفکراست که به مقتضای آن، انسان به خود اجازه می دهد که نسبت به حدود و ضوابط شرعی بی اعتنا شده و مرزهای حلال وحرام را زیرپا گذارد. لذا به گروه هایی که برخی از اعمال خلاف شرع را مباح پنداشته و آنرا مرتکب شوند «اباحیه» گفته می شود. باتوجه به ریشه ها و جریان شناسی اباحی گری در میان فرق اسلامی، به روش توصیفی-تحلیلی محرزگردید مهمترین ریشه های اباحی گری اعتقاد و باور آنها درمقابل عقیده استوار و صحیح توحید است و از علتهای پیدایش اباحی گری، می توان بی اعتقادی کافر یا سهل انگاری دین دار را نام برد. رواج عقاید افراطی و غلوآمیز از سوی دشمنان یک مذهب و برداشت نادرست ازحقایق دین، از جمله زمینه های شکل گیری این تفکر می باشد. آثار این تفکر بدعت آمیز را می توان، وارونه جلوه دادن سیمای مذهب تشیع، جعل و وضع برخی از احادیث دروغین، و متهم شدن بسیاری از راویان به غلو، سست عنصری و بی اعتنایی به واجبات و دستورات الهی و نیز بی باکی در نافرمانی از اوامر و نواهی الهی، نام برد.