مقایسه افراد وابسته به مواد افیونی، مواد محرک و افراد عادی در میزان خودکارآمدی و خودتنظیمی رفتاری

هدف پژوهش حاضر، بررسی و مقایسه میزان خودکارآمدی و خودتنظیمی رفتاری در بین افراد وابسته به مواد افیونی، مواد محرک و افراد عادی بود. پژوهش بر روی ۲۱۴ نفر (۱۰۶ نفر عادی، ۷۰ نفر وابسته به مواد افیونی و ۳۸ نفر وابسته به مواد محرک) انجام شد. افراد وابسته به مواد از مراکز ترک اعتیاد تهران انتخاب شدند. روش نمونه گیری هدفمند بود که در یک بررسی علی مقایسه ای انجام شد. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه خودکارآمدی شرر و همکاران (۱۹۹۸) و پرسشنامه خودتنظیمی براون، میلر و لاونداوسکی (۱۹۹۹) استفاده گردید. یافته های پژوهش نشان داد که بین افراد وابسته به مواد افیونی، افراد وابسته به مواد محرک و افراد عادی در میزان خودکارآمدی و خودتنظیمی رفتاری تفاوت معنی داری وجود دارد. افراد وابسته به مواد افیونی در مقایسه با افراد عادی و افراد وابسته به مواد محرک از خودکارآمدی و خودتنظیمی رفتاری پایین تری برخوردارند. بین افراد عادی و وابسته به مواد محرک در میزان خودکارآمدی و خودتنظیمی رفتاری تفاوت معنی داری وجود ندارد. بنابراین، می توان نتیجه گرفت خودکارآمدی و خودتنظیمی نقش مهمی در پیشگیری، مقاومت و ترک سوء مصرف مواد دارند.