بررسی مفهوم درآمدهای پایدار و ناپایدار در مدیریت شهری

معضلی که تقریبا گریبان تمام کشورهای درحال توسعه را گرفته است رشد جمعیت بالا می باشد به طوری که شهرها علی الخصوص شهرهای بزرگ بیش از گنجایش خود جمعیت دارند و درحال سرریز هستند. تمرکز تمامی امکانات بهداشتی، آموزشی، اداری و... در شهرهای بزرگ باعث افزایش روند مهاجرت به این شهرها می شود. گسترش جرم و جنابت و ناهنجاریهای اجتماعی، زاغه نشینی، فقر، بیکاری و... از تبعات این هجوم گسترده به شهرهاست. وجود چنین شرایطی هزینه های مضاعفی را به مدیریت شهری تحمیل می نماید. توسعه خدمات شهری مانند فضای سبز، حمل و دفن زباله، معابر و آسفالت، بهداشت، مسکن و... را طلب می کند. اولین و مهم ترین محدودیت برای حل مسائل شهری و ناکارآمدی خدمات رسانی در بیشتر شهرها درکشورهای درحال توسعه از جمله ایران ناشی از فقدان منابع مالی کافی، نظام ناکارآمد مدیریت و برنامه ریزی هزینه است. امروزه اولویت های اداره شهرها به خصوص شهرهای بزرگ در دنیا تغییر زیادی کرده که یکی از این اولویت ها، تامین منابع مالی پایدار شهرداری هاست. با مقایسه ای به نحوه اداره شهرهای بزرگ دنیا به این نتیجه می رسیم که تنها منبع پایدار درآمد برای اداره بهینه شهر مشارکت شهروندان در اداره شهر می باشد، اما دراین زمینه نیاز است که شهرداری ها فرهنگ سازی کرده و با درنظر گرفتن مشوق ها و تخفیف های ویژه جایگاه مشارکت مالی شهروندان را نهادینه نمایند.