نقش نظریه توسعه پایدار در مدیریت شهری به منظور مشارکت شهروندی

در گذاشته آنچه بر نظام مدیرت شهری ایران حاکم بوده برنامه ریزی متمرکز و از بالا به پایین بود که نمی توانست مشکلات شهری را بر طرف کند و نیازها و خواست های ساکنین را برآورده نماید. به همین دلیل در چند دهه اخیر برنامه ریزی و مدیریت با مشارکت شهروندان در نظام مدیریت شهری مطرح شده است. علی رغم پیشینه طولانی شهرنشینی و وجود الگوهای سنتی در ایران پیروی از الگوی متمرکز برنامه ریزی و مدیریتی امکان دخالت و مشارکت شهروندان رادر اداره امور شهر ها نداده است.در چنین شرایطی نظام مدیریت شهری به منظور کاستن از مسائل و مشکلات رو به فزونی شهرنشینی در جستجوی راههای برای تسهیل و بهبود اداره امور شهرها است. این مهم هنگامی تحقق می یابد که ساکنان شهر را در اداره امور شهرها دخالت داد. معضلات مدیریت شهری در تهران و ریشه های آن از دیدگاه استراتژیک در قالب زیر مساله هایی چون برنامه ریزی بدون توجه به اجرا و عدم مشارکت شهروندان در طرح ها است.بنابرین مطالعه و شناخت راههای جلب مشارکت شهروندان در طرح ها و اداره امور شهری و ارایه راهکارهای مناسب برای ارتقاءمشارکت شهروندان در سیستم مدیریت شهری در منطقه ضروری است. و هدف اصلی تحلیل تاثیرات و تاثرات متقابلی است که بین مشارکت شهروندی و مولفه های کیفیت زندگی شهری در راستای نیل به توسعه پایدار شهری وجود دارد.