مدیریت زیست محیطی خودروهای فرسوده

خودروهای فرسوده به علت روش موجود تصفیه و وجود خودروهای متروک در طبیعت، آثار زیست محیطی جدی را به همراه دارند. حجم زیاد خودروهای فرسوده و خطرات زیست محیطی آنها، موجب تشویق برای جست وجوی راه حلی جهت داشتن یک سیاست موثر زیست محیطی در زمینه کنترل آثار زیست محیطی خودروهای فرسوده شده است. این تحقیق به بررسی عوامل تعیین کننده در توسعه موثر و کارآمد سیاست خودروهای فرسوده می پردازد. شش کشور در این زمینه مطالعه شده اند. تمرکز اصلی بر قسمت هایی نظیر قانونگذاری، استفاده از ابزارهای گوناگون اجرای سیاست پایدار مواد زاید و سازوکار های مالی و مانند آن، است. این تحقیق چندین عامل که بر موفقیت و یا عدم موفقیت سیستم های خودروهای فرسوده تاثیر می گذارند را مورد بحث و بررسی قرار داده است. طرح خروج خودروهای فرسوده از ناوگان حمل و نقل در سال ۲۰۰۰ در ایران مطرح شد. در ایران دو نوع سیستم تصفیه وجود دارد. در سیستم شماره ۱، آخرین مالک، خودروی فرسوده را به مراکز مجاز می برد و خودروی فرسوده از رده خارج می شود. مواد قابل استفاده مجدد و بازیافت، فروخته شده و مواد باقیمانده دفن می شوند. در هیچ یک از قسمت های این سیستم ملاحظات زیست محیطی رعایت نمی شود. در سیستم شماره ۲، آخرین مالک، خودروی خود را به تولیدکنندگان واگذار می کند و به ازای آن۵/۱ میلیون تومان و یک خودروی جدید دریافت می کند. در سیستم شماره ۲ خودروهای فرسوده فقط جمع آوری شده و وارد مرحله تصفیه نمی شوند. بحث و بررسی عوامل تعیین کننده مذکور به درک بهتر از خودروهای فرسوده و آثار زیست محیطی آنها جهت ایجاد مدیریت پایدار این زایدات کمک می کند. در نهایت با توجه به عوامل مورد بحث، سیستمی برای خودروهای فرسوده ایران ارائه شده است.