تاثیر گونه های رویشی مختلف در ترسیب کربن در مراتع جلگه ای میانکاله

ترسیب کربن در زیتوده گیاهی و خاک، ارزان ترین راهکار ممکن برای کاهش دی اکسیدکربن اتمسفر است. بنابراین تحقیق حاضر به مقایسه ترسیب کربن در تیپ های مختلف گیاهی در منطقه جلگه ای میانکاله شهرستان بهشهر در استان مازندران پرداخت. پس از تعیین گونه های غالب تیپ های رویشی، تعداد پلات ها با استفاده از روش آماری و اندازه مناسب پلات به روش حداقل سطح در هر یک از آنها تعیین شد. سپس اندام های هوایی و زیرزمینی گونه های غالب قطع، به آزمایشگاه منتقل و میزان کربن آلی آنها به روش احتراق تعیین شد. همچنین نمونه برداری خاک برای تعیین میزان کربن آلی، هدایت الکتریکی، اسیدیته، بافت و وزن مخصوص ظاهری خاک صورت پذیرفت. در پایان معنی داری میزان کربن ترسیب شده در اندام های گیاهی و خاک، با استفاده از تجزیه و تحلیل واریانس و مقایسه میانگین ها به روش دانکن و اختلاف معنی دار بین عوامل خاکی با استفاده از آزمون t-Test تعیین شد و ارتباط بین پوشش گیاهی و خاک با استفاده از مدل رگرسیونی گام به گام در نرم افزار۱۶ SPSS تعیین شد. نتایج نشان داد که میزان ترسیب کربن در گونه ها و اندام های گیاهی، متفاوت بوده و با افزایش سطح تاج پوشش و درصد چوبی شدن، افزایش می یابد. همچنین میزان ترسیب کربن خاک و اندام های گیاهی در تیپ رویشی انار وحشی با ۸/۲۰ تن در هکتار بیش از تیپ درمنه شن دوست با ۷۵/۱۰ تن در هکتار و سپس جو با ۹۳/۲ تن در هکتار بوده است. افزایش هدایت الکتریکی خاک در گونه های درمنه شن دوست و جو باعث کاهش میزان ترسیب شده ولی در مورد گونه انار وحشی اثر معکوس داشته است.