اثربخشی فرزند پروری مثبت بر رابطه والد-کودک مادران دارای کودکان با اختلال طیف اتیسم

زمینه و هدف: اختلال طیف اتیسم به عنوان یکی از اختلالات عصبی رشدی، تعامل بین والد و کودک را همواره با چالش مواجهساخته و منجر به انواع مسائل و استرس ها در بین والدین شده است لذا هدف از پژوهش حاضر اثربخشی فرزند پروری مثبت بر رابطه والد-کودک مادران دارای کودکان با اختلال طیف اتیسم بود. روش: روش پژوهش حاضر از نظر هدف از نوع پژوهشهای کاربردی و از نظر نحوهگردآوری داده ها از نوع پژوهشهای شبه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه ی مادران کودکان دارای اختلال طیف اتیسم در شهر تهران تشکیل دادند. نمونه پژوهش حاضر، از بین مادران کودکان دارای اختلال طیف اتیسم که به مرکز توانبخشی اتیسم مراجعه نموده بودند با استفاده از فراخوان و داشتن ملاکهای ورود و خروج انتخاب گردیدند. در نهایت تعداد ۳۰ نفر با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس به عنوان گروه نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. ابزار پژوهش مقیاس والد-کودک بود. یافته ها: یافته های بدست آمده نشان داد که برنامه فرزندپروری مثبت بر رابطه والد-کودک مادران دارای کودکان با اختلال طیف اتیسم اثر بخش بوده است. نتیجه گیری: با توجه به نتایج بدست آمده میتوان نتیجه گرفت برنامه فرزندپروری مثبت والدین را در مقابل مشکلات و چالشهای موجود توانمند و مقاوم میسازد و رابطه والد-کودک را ارتقا میبخشد بنابراین ضروری است که برنامه مداخله فرزندپروری مثبت مورد توجه درمانگران و پژوهشگران قرار بگیرد.