حرف اضافه/ǰɑ/ در گونه بابلی زبان مازندرانی
محل انتشار: دوفصلنامه زبان و زبان شناسی، دوره: 12، شماره: 24
سال انتشار: 1395
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 546
فایل این مقاله در 15 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_LSI-12-24_006
تاریخ نمایه سازی: 17 دی 1401
چکیده مقاله:
در گونه بابلی زبان مازندرانی، حرف اضافه /ǰɑ/ پسایند است و بر نقش های معنایی خاستگاه، همراهی، ابزار و روش دلالت می کند و کارکرد معنایی آن همانند «از» و «با» در زبان فارسی است. پرسش اصلی این پژوهش آن است که با توجه به تحولات تاریخی زبان های ایرانی، کدام نقش معنایی این حرف اضافه اصلی است و کدام حاصل تغییر معنایی. در این مقاله، صورت کهن /ǰɑ/ و کارکردهای معنایی آن در دوره های باستان و میانه زبان های ایرانی بررسی و مشخص شده است که /ǰɑ/ بازمانده hača یا hačā در زبان های اوستایی و فارسی باستان، و sacā در زبان سنسکریت است. کارکرد اصلی این حرف اضافه دلالت بر نقش معنایی همراهی بوده است. در تحولات تاریخی زبان، این حرف اضافه با گسترش معنایی بر نقشهای معنایی ابزار، سبب و روش دلالت کرده است. بازمانده های این حرف اضافه در دوره های میانه برای دلالت بر نقش های معنایی همراهی، ابزار، روش و سبب به کار رفته اند. /ǰɑ/ در گونه بابلی زبان مازندرانی کارکرد اصلی این حرف اضافه را حفظ کرده است. داده های این پژوهش به روش کتابخانه ای و استفاده از شم زبانی گویشوران گردآوری شده و شیوه بررسی آنها توصیفی - تحلیلی است.
نویسندگان
احسان چنگیزی
دانشگاه علامه طباطبائی
سمیه السادات هاشمی کمانگر
دانشگاه شهید بهشتی
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :