مقایسه اثر دو شیوه تمرین اختیاری در محیط غنی سازی شده و تمرین اجباری بر بیان Wnt-۵a و تجمع آمیلوئید بتا در بافت هیپوکامپ موشهای مبتلا به دیابت نوع ۳

مقدمه و هدف: دیابت نوع ۳ یا دیابت مغزی اصطلاحی است برای بیماری آلزایمر که مقاومت انسولینی مغز را به طور انتخابی درگیر وسبب کاهش شناخت وحافظه می شود. مسیر سیگنالینگ Wnt  در سیستم عصبی، کاهش علائم بیماری آلزایمر، سنتز انسولین و دیابت نقش دارد. اگرچه تاثیر مثبت فعالیتهای بدنی در بیماری ها گزارش شده است، اما مقایسه نوع تمرینات کمتر مورد بررسی قرار گرفته است. هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثر تمرین اختیاری در محیط غنی سازی شده و تمرین اجباری بر بیان پروتئین Wnt-۵a و آمیلوئیدبتا (Aβ) در بافت هیپوکامپ موشهای دیابت نوع ۳ می باشد.مواد و روش ها: ۲۵ سر موش به ۵ گروه کنترل سالم، شم، دیابت ۳، دیابت ۳ + تمرین اختیاری در محیط غنی و دیابت ۳ + تمرین اجباری تقسیم شدند. القای دیابت ۳ با تزریق استروپتوزوسین داخل بطنی و تائید مدل با آزمون رفتاری صورت گرفت. پروتکل تمرینی طی هشت هفته اجرا شد. بیان پروتئین  Wnt-۵aبه روش وسترن بلات و تجمع Aβ با رنگ آمیزی تیوفلاوین S انجام شد. تحلیل داده با آزمون آنالیز واریانس یک­ سویه وآزمون تعقیبی توکی صورت گرفت (۰۵/۰P≤).نتایج: تمرین اجباری و اختیاری سبب افزایش معنادار در بیان پروتئین Wnt-۵a شد (۰۵/۰P≤). در مقایسه گروههای تمرینی، Wnt-۵a در موشهای محیط غنی افزایش بیشتری داشت. تجمع Aβ در هر دو گروه تمرینی در مقایسه با گروه دیابت ۳ کاهش معناداری یافت (۰۵/۰P≤) که این کاهش در محیط غنی بیشتر بود.نتیجه گیری: تمرینات اجباری و اختیاری با فعال کردن مسیر سیگنالینگ Wnt/β-catenin در مغز باعث کاهش تجمع پلاکهای Aβ گردید. به نظر می رسد محیط غنی تاثیر بهتری در کاهش علائم مبتلایان دیابت نوع ۳ در مقایسه با تمرین اجباری دارد که احتمالا ناشی از کاهش عوامل استرس زا بر مغز باشد.