بررسی ارتباط ابعاد کالبدی - فضایی و توسعه پیاده روی در شهر تهران (نمونه موردی: محلات امیرآباد و دانشگاه تهران)

پیاده و پیاده­روها به عنوان دو عنصر پویایی و پایایی در فضای شهر، جزء لاینفک زندگی شهری به شمار می­آیند و به عنوان یک فعالیت مفرح ولذت بخش، سهم قالب توجهی از اوقات شهروندان در شهرهای مختلف را در بر می­گیرد. توجه بیش از حد به نیازهای حرکت سواره و غفلت از حفظ و ساماندهی فضای پیاده و پیاده­رو از عمده نقایص شهرسازی به شمار می­آید، که سبب کاهش کیفیت محیط شهری و افول ارزش­های اجتماعی، فرهنگی و بصری در فضاهای شهری می­گردد. این پژوهش قصد دارد به بررسی ارتباط بین ابعاد کالبدی – فضایی و توسعه پیاده­روی در شهر تهران بپردازد. به دلیل خرد بودن سطح موضوع مورد بررسی و کلان بودن سطح موضع، نگارندگان را بر آن داشت تا محله امیرآباد(واقع در ناحیه ۴ منطقه شش شهرداری تهران) و دانشگاه تهران(واقع در ناحیه ۲ منطقه شش شهرداری تهران) را به عنوان محدوده مورد مطالعه انتخاب کنند. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی- تحلیلی و پیمایشی است و از ابزار پرسشنامه محقق ساخته برای کسب نظر شهروندان استفاده شده است. جامعه آماری تحقیق را، کلیه ساکنان محلات امیرآباد و دانشگاه تهران تشکیل می­دهند، که به صورت تصادفی با استفاده از فرمول کوکران ۳۸۰ نمونه انتخاب شده است. نگارندگان برای دقیق تر شدن نتایج تحقیق، حجم نمونه را به ۴۰۰ نفر افزایش دادهاند. برای تحلیل دادهها از نرم افزار آماری SPSS۲۱  استفاده شده است. نتایج آزمون ضریب همبستگی پیرسون نشان میدهد که بین ابعاد کالبدی – فضایی و توسعه پیاده­روی در رابطه وجود دارد. اما شدت و ضعف این رابطه در شاخص­های مختلف متفاوت می­باشد. همچنین نتایج آزمون فریدمن نشان­دهنده این است که در بین ابعاد کالبدی شاخص دسترسی و در بین ابعاد فضایی شاخص امنیت بیشترین اهمیت را در توسعه پیاده­روی شهر تهران دارند.