جایگاه تاج و کلاه در نمادپردازی متون عرفانی

نمادها و سمبل­ ها بخشی از زبان عرفانی و جایگاه ظهور حقایق اشراقی و باطنی هستند که در گذر زمان و پهنه مکان، تغییر یافته­ اند و مطالعه آنها برای شناخت صحیح عرفان ضروری است. سرپوش ­های عارفان و صوفیان در اشکال و رنگ­ های مختلف، نمونه کاملی از این  نمادپردازی­ های عارفانه بوده ­اند، آن­ها را «تاج فقر» نامیده ­اند و در رنگ «سفید» تقدس و صفا، در رنگ «سیاه» استهلاک در فقر، در رنگ «سرخ» قدرت و شهادت و در رنگ «ارزق»، امتزاج احوال را می­ دیده ­اند. در کلاه­ های ترک­دار، هر ترک را نشانه ترک یکی از رذائل و طلب یکی از فضایل می ­دانسته ­اند. عرفا و صوفیه غالبا ساده ­ترین سرپوش ­ها را که بیشتر از نمد، پشم یا کرباس تهیه می ­شده برای نشان دادن بی اعتنایی خود به دنیا و پشت پا زدن به زرق و برق مادی استفاده می­ کرده­ اند. در این پژوهش که از نوع کتابخانه ­ای است به روش توصیفی – تحلیلی و با استناد به منابع دست اول و متون معتبر عرفانی به تفسیر و تحلیل داده ­ها پرداخته شده است.