بررسی اپیدمیولوژی خودکشی در شهرستان اسدآباد طی سال های ۱۳۹۵-۱۳۹۰: یک مطالعه توصیفی

چکیده زمینه و هدف: خودکشی یکی از بزرگ­ترین مشکلات پزشکی و اجتماعی جهان است. مطالعه حاضر با هدف تعیین اپیدمیولوژیکی خودکشی در شهرستان اسدآباد طی سال های ۱۳۹۰-۱۳۹۵ انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی، اطلاعات دموگرافیک و اپیدمیولوژیک موارد اقدام به خودکشی و خودکشی کامل طی سال­های ۱۳۹۰-۱۳۹۵ با استفاده از فرم­های مخصوص خودکشی بایگانی شده در شبکه بهداشتی-درمانی شهرستان اسدآباد استخراج شد. داده­ها با استفاده از آمار توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته­ها: میزان شیوع کلی خودکشی ۷۹۷ در هر صد هزار نفر (۸۰۴ مورد)، میزان شیوع خودکشی فرجام یافته ۲۱ در هر صد هزار نفر (۲۱ نفر) و ناموفق ۷۷۶ در هر صد هزار نفر (۷۸۳ نفر) بود. زنان (۹۳۴ در هر صد هزار نفر) (۴۶۶ نفر)، افراد مجرد (۱۵۴۸ در هر صد هزار نفر) (۳۷۴ نفر)، افراد دارای مدرک متوسطه (۳۸۸۹ در هر صد هزار نفر) (۲۵۸ نفر)، افراد غیر شاغل (۷۹۰ در هر صد هزار نفر) (۵۷۷ نفر)، افراد ساکن در شهر (۷۹۲ در هر صد هزار نفر) (۲۸۹ نفر) و فصل پاییز (۲۴۰ در هر صد هزار نفر) (۲۴۳ نفر) بیش ترین میزان شیوع خودکشی را به خود اختصاص دادند. مهم­ترین دلیل اقدام به خودکشی، دعوا و مشاجره­های خانوادگی (۴۳۲، ۷/۵۳ درصد) و شایع­ترین روش، مصرف قرص (۵۸۲، ۴/۷۲ درصد) بود. نتیجه گیری: مهم­ترین علت خودکشی مشاجرات خانوادگی و رایج ترین شیوه خودکشی، استفاده از قرص می باشد؛ می­توان با اجرای برنامه­های مداخله­ای متناسب مانند تاسیس مراکز مشاوره خانواده و آموزش کافی به خانواده­ها و گروه­های آسیب­پذیر و هم چنین با کاهش دسترسی به وسایل خودکشی در جهت کاهش میزان شیوع خودکشی گام برداشت. واژه­های کلیدی: اپیدمیولوژی، اقدام به خودکشی، شهرستان اسدآباد