بررسی اثر سطوح مختلف رنگدانه آستاگزانتین در جیره غذایی بر برخی شاخص های بیوشیمیایی و ایمنی غیر اختصاصی میگوی جوان پا سفید غربی (Litopenaeus vannamei) در مواجهه با تنش کاهش شدید اکسیژن

از افزودنی های غذایی متنوعی به منظور افزایش توان ایمنی موجودات استفاده می گردد. در این پژوهش تاثیر استفاده ازسطوح مختلف رنگدانه آستاگزانتین در جیره بر برخی شاخص های بیوشیمیایی و ایمنی میگوهای جوان پا سفید (Litopenaeus vannamei)، مورد بررسی قرار گرفت. آستاگزانتین در چهار سطح ۰، ۵۰، ۱۰۰ و ۱۵۰ میلی گرم در کیلوگرم به جیره اضافه  گردید که بترتیب با عنوان جیره های شماره ۱، ۲، ۳ و ۴ نشان  داده شده اند. در طی دوره پرورش، میزان دما (۲ ± ۲۸ درجه سانتیگراد)، اکسیژن محلول (۰۵/۰ ± ۷ میلی   در لیتر)، شوری (۱ ± ۴۱ قسمت در هزار) و pH(۸/۱±۰/۰۲) آب محیط پرورش ثبت شد. در پایان دوره پرورش، میگوها در معرض تنش کمبود اکسیژن (کاهش اکسیژن از ۷ به ۱ میلی گرم در لیتر طی ۱۴ ساعت) قرارگرفتند. نتایج موید تفاوت معنی دار شاخص های بیوشیمیایی و ایمنی در تیمارهای ۳ و ۴ در مقایسه با تیمار شاهد بود (۰۵/۰>P). بیشترین تعداد هموسیت کل، سلول های هیالینی، سلول های گرانولار کوچک به ترتیب ۳۸/۳ ± ۱۰۵× ۱۳/۱۳۳، ۰۸/۴ ± ۱۰۵× ۸۳/۸۵ و ۰۰/۱ ± ۱۰۵× ۳۳/۳۰ (سلول در میلی لیتر) و فعالیت فاگوسیتوزی ۵۱/۰ ± ۶۷/۱۶ (درصد) و پروتئین پلاسما ۲۴/۱ ± ۶۲/۱۱۴ (میلی گرم در لیتر) در تیمار ۳ و بیشترین سلول های گرانولار ۶۵/۱ ±۵ ۱۰× ۸/۱۶ (سلول در میلی لیتر) و گلوکز ۲۳/۰ ± ۰۶/۱۸ (میلی گرم در دسی لیتر) در تیمار ۴ مشاهده شد (۰۵/۰>P). به طورکلی جیره های ۳ و ۴ بیشترین تاثیر را بر شاخص های بیوشیمیایی و ایمنی غیراختصاصی در میگوهای جوان بر جای گذاشتند.