بررسی حساسیت حشرات کامل Aphidius nigripes (Hym.: Aphididae) به قارچ بیمارگر Lecanicillium muscarium (Deut.: Moniliales)

حساسیت حشرات کامل Aphidius nigripes Ashmead به قارچLecanicillium muscarium (Petch) Zare & Gams با روش های مختلف آلوده شدن بررسی شد. غلظت های قارچ شامل ۱۰۴، ۱۰۵، ۱۰۶، ۱۰۷ و ۱۰۸ اسپور در میلی لیتر و شاهد (آب مقطر به همراه تریتون X-۱۰۰به میزان ۰۴/۰%) به روش محلول پاشی، و یا غوطه وری زنبورهای نر، ماده و شفیره های پارازیتویید به کار رفته و مرگ و میر آن ها در مدت ۸ روز، محاسبه شد. حشرات کامل زنبور نر و ماده از طریق آلودگی مستقیم بیشترین حساسیت را نسبت به قارچ نشان داده و آلوده شدند. کمترین میزان تلفات پس از ۸ روز مربوط به غلظت ۱۰۴ اسپور در میلی لیتر برای حشرات نر و ماده بود. روند افزایش مرگ و میر در جمعیت زنبورها با افزایش غلظت رابطه ی مستقیم داشت. بیشترین میزان مرگ و میر مربوط به آلوده سازی زنبورها به روش مستقیم با غلظت ۱۰۸ اسپور در میلی لیتر با ۹/۹۷% برای حشره ی ماده و ۱۰۰% برای حشره ی نر بود. مقدار LC۵۰ محاسبه شده ی قارچ برای حشره ی ماده تقریبا سه برابر بیشتر از حشره ی نر بود. میزان LT۵۰ نیز برای غلظت های بالا محاسبه شد که نتیجه، موید حساسیت بیشتر حشره ی نر نسبت به حشره ی ماده در مقابل قارچ بود. حشرات کامل زنبور از طریق تماس با گیاهان آلوده به قارچ نیز بیمار شدند، اگر چه میزان مرگ و میر در مقایسه با روش آلوده سازی مستقیم کمتر بود. میزان LC۵۰ وLT۵۰ محاسبه شده نیز در این روش بیشتر از روش آلوده سازی به روش مستقیم بود. شته های مومیایی شده نیز با قارچ آلوده شدند، اما انتقال این آلودگی به شفیره های زنبور داخل پوسته ی مومیایی کمتر بود. تعداد کمی از حشرات خارج شده از این شفیره ها نیز در اثر قارچ آلوده بودند. نتایج آزمایش های بعدی نشان داد که آلودگی در اثر تماس با پوسته ی شته های مومیایی آلوده به قارچ ایجاد شده و از طریق انتقال درونی اتفاق نیفتاده است.