بازیافت بتن تازه و بررسی کاربرد تکنولوژی آن برای کارخانه های تولید بتن

بتن به عنوان دومین ماده پرمصرف بعد از آب، نقش بسیار مهمی در صنعت ساخت وساز و محیط زیست دارد. باتوجه به محدودیت در منابع محیط زیست، بازیافت ضایعات بتن، کمک شایانی به صرفه جویی در مصرف منابع محیط زیست می کند. ( ۱۳۹۶ ، قاسمی نژاد رایینی، رویا؛ ) ضایعات دوغاب بتن که حاصل از شستشوی ته مانده دیگ تراک میکسر پس از تخلیه آن است، باعث ایجاد هزینه های زیاد و اثرات مخرب زیست محیطی می شود. استفاده از دستگاه های بازیافت بتن تازه راه جالبی برای استفاده مجدد از سنگدانه ها و آب در تولید بتن جدید است. این مطالعه دو روش را بررسی می کند که با استفاده از تجزیه سازی مواد داخل بتن، عملیات بازیافت را انجام می دهند و شامل نوع درام و تجهیزات سرند چرخشی می شود . طبق آزمایشهای انجام شده، مشخصات و عملکرد مواد بازیافتی (سنگدانه ها ، آب و دوغاب) تعیین شده است. در آزمایشگاه و در مقیاس صنعتی کاربرد مواد بازیابی شده (آب و سنگدانه ها) مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج بدست آمده در هر دو نوع سیستم بازیافت کننده برابر بود و تفاوت معنی داری نشان نداد و تنها استثنا از نظر کارایی بود. سنگدانه های تولیدیاز بازیافت نوع درام نیاز به فشار پمپاژ بیشتری دارند. تجزیه و تحلیل این نتیجه را می دهد که استفاده از دوغاب تصفیه نشده به دلیل اثرات منفی شدید آن بر مقاومت و کارایی بتن، غیرممکن است. آب بازیافت و تصفیه شده پس از اطمینان از اینکه چگالی آن کمتر از ۱.۰۳ گرم بر سانتی متر مکعب است، می تواند در صنعت ساخت بتن مورد استفاده قرار گیرد. در نتیجه استفاده از سنگدانه های بازیافتی، مصرف آب و سیمان را افزایش می دهد تا کارایی بتن متناسب با سطح مقاومت آن را تامین کند. بنابراین، قابلیت استفاده از آنها محدود به بتن هایی با مقاومت فشاری کمتر از ۲۵ مگاپاسکال است. راهبرد بازیابی بتن تازه بهترین سناریو را ارائه می دهد؛ زیرا با وجود هزینه هایی که جهت بازیافت باید انجام شود در کل با در نظر گرفتن تاثیر مفیدی که بر محیط زیست می گذارد، مقرون به صرفه است.