ضرورت اجرای طرح خانه های مقرون به صرفه در شهرهای مرزی ایران (استان مورد مطالعه: استان سیستان و بلوچستان)

تورم جهانی که در حال حاضر تمام جهان را درگیر کرده است، در کشورهای جهان سوم به شکل بسیار وسیعی حس می شود. عمدتا در این کشورها قدرت خرید مردم به صورت حتی ماهانه نزول می کند و حقوق سالانه پیشرفت چندانی ندارد. اولین و حیاتی ترین معضلی که مردم را متوجه خود می کند، مسکن ایمن است که باعث به وجود آمدن سکونت گاه های غیررسمی می شود و از یک مشکل فردی به مسئله پرهزینه برای دولت تبدیل خواهد شد. برای کشور پایتخت محور ایران که با این وسعت و جمعیت با بیش از نیمی از تمرکز بودجه دولتی و سرمایه گذاری خصوصی در پایتخت و استان های مرکزی و همچنین دوری از مرکز، عملا شهرهای مرزی که وسعت قابل توجه ای دارد با بحران های همه جانبه از جمله بی کاری، عدم مسکن قابل قبول، کمبود مراکز آموزش و گاه بلایای طبیعی یک تنه روبروست. با وجود چند دهه سابقه برنامه ریزی و تصویب بدون دغدغه مندی و صرفا تئوریک، آنچه عیان است توزیع ناعادلانه امکانات و خدمات اولیه و ضروری شهروندی بین مناطق مرزی است. طبق آمار رسمی کشوری وضعیت ۳۱ استان ایران براساس پنج شاخص عمده مسکن، آب و انرژی، آموزش، بهداشت و خدمات مالی، حاکی است: با وجود ناهمگونی پراکندگی محرومیت ها در این شاخص ها، استان هار مرزی وضعیت مطلوبی ندارند بلاخص استان سیستان و بلوچستان در مجموع نسبت به میانگین کشور وضع نامساعدتری را تجربه می کند، فقر شدید مسکن به تفکیک استان نیز نشان می دهد استان سیستان و بلوچستان با نرخ ۳۲.۸ درصد، بالاترین نرخ فقر شدید مسکن را دارد، این در حالی است که سیستان دومین استان پهناور ایران نیز می باشد. این تحقیق با نگاه انتقادی و با روش تحقیق تحلیلی- توصیفی به دلایل ضرورت ارائه و احداث خانه های مقرون به صرفه در شهرهای مرزی ایران بالاخص جامعه مورد بررسی سیستان و بلوچستان می پردازد.