شناسایی و اولویت بندی معیارهای انعطاف پذیری در طراحی الگوهای مجتمع های مسکونی

یکی از نیازهای اولیه بشر مسکن است که نقش اساسی در تامین حس رضایتمندی او دارد. رشد جمعیت دهه های اخیر در ایران و لزوم ایجاد انبوه مسکن سبب کاهش کیفیت و مطلوبیت طراحی ها گشته است و تصمیم گیرندگان این عرصه، با توجه به اهدافی که دارند، کمتر به دنبال پاسخ گویی به مهم ترین موضوع، یعنی نیاز استفاده کننده، هستند و در بهترین حالت ممکن از موضع یک تامین کننده مسکن و نه یک طراح، تنها به مجموعه نیازهای اولیه یک خانواده معمولی توجه می کنند. امروزه انعطاف پذیری از مهمترین ضرورتهای مورد نیاز در طراحی معماری و شهر است که نمونه های بی بدیل آن نیز در عالم هستی و طبیعت آفریده پروردگار هستی در راستای بیشترین سازگاری با قوانین معماری لازم بنظر می رسد. در این راستا در این پژوهش سنجش و بررسی مولفه های انعطاف پذیری در طراحی مجتمع های مسکونی بر بعد کالبدی محیط خانه و رفتار و عملکرد انسان مورد بررسی قرار گرفته شد. در این تحقیق بخشی از مطالعات که شکل دهنده چارچوب نظری است به صورت توصیفی تحلیلی و بخشی دیگر از نوع کیفی می باشد، جامعه آماری مجتمع های مسکونی الهیه مشهد بوده، شیوه کار، جمع آوری اطلاعات مورد نیاز از طریق داده های اسنادی (کتابخانه ای)، سایت های اینترنتی، مقالات و نمونه پروژه های انجام شده می باشد. تجزیه و تحلیل اطلاعات در این پژوهش از طریق پرسشنامه و فرآیند تحلیل سلسله مراتبیAHP و با استفاده از نرم افزار Expert Choice این پارامترها و مولفه ها اولویت بندی و مناسب ترین راهکار ها برای طراحی انعطاف پذیر در مجتمع های مسکونی تعیین گردیده است. این پژوهش بیانگر این نتیجه بود که تطبیق پذیری، تنوع پذیری و تغییر پذیری از مهم ترین مولفه های انعطاف پذیری می باشند، همچنین باتوجه به تحلیل پرسشنامه های صورت گرفته نشان داده شده است که شهروندان نسبت به بعد کالبدی عکس العمل مثبت دارند و احساس آرامش و امنیت و رضایت بیشتری در اینگونه طراحی ها دارند.